Verzameld werk. Deel 1

[p. 195]

Een Dichter

Eerst hebt ge een brug gebouwd boven 't moeras,
Dan hebt ge een trap gehouwen in de rots,
En trap en rots, zij stonden ongedeerd
Door de adem der seizoenen, breed-gebouwd,
Strak stijgend, als de tekens van uw wil
Voor elk die bóven leegte en leeg gewoel
Wil opgaan tot de hoogten waar zijn blik
Naar verder dan der mensen einders ziet.
Maar toen uw werk voltooid was en de dood
Uw oog gedoofd had - want niet eerder was 't voltooid
Toen stond het als een Jacobsladder, sterk
En onbegrijpbaar-ver uit de aarde omhoog
Tot in der hemelen diepte, een licht-kolom
Van witten en onstoffelijken gloed.
En als wij opzien, stijgt daar, daalt daar, blank,
Met zilveren vleugelen, door geen zucht van wind
Omhuiverd, schoon zij ruisen als de stem,
Die zingt en suist, van een verzonken zee,
Een schaar van engelen die geen mens aanschouwt
In 't zwijgen hunner zuivere heerlijkheid,
Zonder te dorsten naar hun overvloed
Van zachte, zoete, zielverzade glans.
Die neerging tot deze aarde stijgt omhoog,
Verliest zich in de wemeling, tot de troon
Der hemelen reist zijn stil en ruisend licht.
Gelijk een golf van schoonheid deint en rilt
Hun veelheid van Gelijken voor Gods oog
De treden langs, en in hun blik die rust,
Die vloeibaar als een avondschemering peinst,
Die schier verholen van geheimenis blinkt
Uit ronde oneindigheid van mistig licht -
Een venster op hun tijdeloos geluk
En door hun zoetste tederheid bewaasd -
Noodt ver en sluimerig de aarde-ontstorven vrede

[p. 196]

 

Die dromen wekt waar 't hart in zwijgen moet.

 

Maar 't geeft zich over aan hun heilige wil,

 

Want niemand die hun tocht aanschouwde, weet

 

Of langs die treden úw gedachten gaan,

 

De stralen van uw hoge, grote geest,

 

Of dat der engelen wemeling, uit God zelf

 

Gesproten, langs úw werk de glans doen lichten

 

Die diep en schoon Zijn Woord Zijn Boodschap zijn.