Den kerstelicken ridder

Een seer profijtelijck boecxken, seer nudt ende oorbaerlijck wesende voor allen Christen gheloovighe menschen

De xx. reghel.

ENde also als die Heeren ongelijck zijn, so is dat loon niettemin ongelijck, wat isser ongelijcker dan die eewige doot ende dat onsterflicke leven, dan te gebruycken sonder eynde dat overste goedt in dat geselschap der Hemelscher burgeren, of datmen wordt ghepijnicht sonder eynde met dat alder wterste quaet in dat alder onsalichste geselschap der verdoemder menschen: Ende die hier aen twijfelt die en is alleen gheen Christen mensche, maer hy en is oock gheen mensche, ende die hier op niet en acht of en denct die is dwaser ende duller dan die dwaesheyt selfs. Noch behalven dese hebben die warachtige goedertierenheyt ende die boosheyt in desen leven ongelijcke vruchten, want wt die goedertierenheyt comt die vrije vreedtsaemheyt der conscientien, ende salige blijschap des reynen herten wie dattet eens gheproeft ende ghesmaect heeft, gheen dinck en is so costelijck, so schoon of soo wellustich van alle gheneuchten der wereldt, dat hy daer mede soude willen verwisselen ende daer om gheven. Hier teghen denckt hoe veel ontallicke ende onwtsprekelijcke lijdens, druck, ende quaet datter is in der werelt. Noch daer boven die alder onsalichste pijn ende knaginge der quader conscientien. Dit is die vryheyt ende hondertvoudige vrucht der geestelijcken blijschaps die Christus belooft heeft int Euangelie, als eenen Gods penninck der eewiger salicheyt. Dit zijn die wonderlicke gaven daer hem die Apostel af verwondert, die gheen ooge gesien, noch oor gehoort en heeft, noch en is oock niet gecomen int herte der menschen dat Godt bereyt heeft den ghenen die hem liefhebben, ooc in dit sterflicke leven, want die knagende worm der quader menschen en sterft niet, ende hier in dit leven lijden sy eensdeels haer helle, noch daer is anders gheen vlamme noch vier, int welcke die rijcke man daer Godt af seydt in zijn Euangelie, noch ander pijn der hellen (daer die Poeten veel af gheschreven hebben) dan die eewighe vangicheyt ende bedructheyt der herten, daer altijdt by is die ghewoonte om te sondighen. Al en waren daer soo velerhande loonen des toecomenden levens niet, nochtans soo heeft de deucht aen haer selven datse waerdich is datmen se sal begeeren, ende de sonde is so leelick van haer selven dat wy ons daer voor moghen verschricken ende vervaren.