De correspondentie van Desiderius Erasmus. Deel 3. Brieven 298-445

323 Van Johann Witz
Sélestat, 31 januari 1515

Johann Witz aan de heer Erasmus, gegroet

Dat ik al lang verschillende gelegenheden om je te schrijven in stilte heb laten voorbijgaan, dat erken ik ruiterlijk, maar weet je, dat komt niet alleen door de vele schoolse en huiselijke beslommeringen, die me altijd opslokken en me nauwelijks de tijd gunnen om adem te halen, maar ook omdat ik vreesde met mijn onbenulligheden je studies en al je inspanningen voor de schone en christelijke letteren te verstoren: die zijn zo groot dat niemand van de geleerden ze ooit genoeg kan prijzen met de verheerlijking van jouw naam. Maar ik wil niet dat je vanwege mijn zwijgen denkt dat ik je vergeten ben, omdat ik nog geen uurtje kan laten voorbijgaan zonder jou met ere en gene-

[p. 55]

genheid te vermelden, om niet te zeggen te gedenken, en ik niet nalaat nieuwe vrienden voor Erasmus te werven. Een van hen - om maar te zwijgen van anderen - is de heer Jakob Spiegel, secretaris van keizer Maximiliaan en onlangs vanuit Wenen naar zijn vaderstad teruggekeerd, een man van grote eruditie en bovendien van een wonderbaarlijke integriteit. Op mijn aansporingen brandt hij nu van verlangen je te zien en hij nam zich voor je te gaan opzoeken zodra hij daarvoor een beetje tijd had. Ondertussen smeekt hij je zo goed te zijn hem op te nemen in de lijst van je vrienden.

Als je vraagt waarom ik je nu schrijf, terwijl je het toch even druk hebt met literaire zaken als voordien, antwoord ik dat ik de eerste maart in gedachten heb, de dag waarop je misschien snel naar Italië afreist. Daarom meende ik dat het voor mij het beste zou zijn je voordien mijn briefje te schrijven, dat de herinnering aan Witz, bij Hercules de meest enthousiaste van al je vereerders, als een wond zou openen en opfrissen. Want met geen woorden kan ik beschrijven hoe tevreden en gelukkig ik zou zijn wanneer mij, de onnozelste van alle geleerden, je vriendschap ten deel valt. En zo prijs ik me des te gelukkiger naarmate jij alle andere mensen voorbijstreeft in geleerdheid, wijsheid en integriteit, want jij, ook al ben je ieders gelijke, staat zo boven ieder ander dat men niemand kan vinden zoals jij. Maar waarom houd ik een kaars bij de zon?^1.

Vaarwel, 31 januari 1515, vanuit Sélestat, in haast

1. Adagia ii, 5, 7.