Bloemlezing uit het werk van Cornelius van Engelen

De Bulhond.

Kees Knol, gewoon in Vee te handlen,

Ging onlangs met Jaep Vreeslicht wandlen.

Zy zouden zien hoe 't in het Veld

Met hunne Koeijen was gesteld.

Men zou eerst die van Kees bekyken.

Men trad de deur uit; maar terstond

Vernamen zy een' grooten Hond,

Die vreeslyk blafte en brulde, en hen in huis deed wyken.

Gantsch bloed! zei Jaep, dit schynt een Leeuw;

Die Hond heit hart, hy maakt geschreeuw;

't Is een gevaarlyk beest. Kyk, kyk iens naar zyne oogen!
Och! sluit de bovendeur. Licht worden we aangevlogen!

Kyk, kyk, de schuim vliegt uit den mond!

Kees beefde, sloot de deur, ging uit het venster leggen,

En zei, myn lieve Jaep, is deuze Hond niet dol

Dan is myn naam niet langer Knol.

Zyn ysselyk geblaf mot elk met recht ontstellen.
Och! krygt hy iemant beet, die zal 't niet nae vertellen.

Intusschen komt door 't woest geblaf,

Een kleine boerenhond op dezen blaffer af,

En vliegt hem in de strot, eer 't iemand dorst verwachten.
In 't kort, na weinig stryds, verloor de Bul zyn krachten,

En stierf aan zyn bekomen wond.

Hoe droes kan 't zyn, zei Jaep, dat zulk een kleine Hond

[p. 78]

 

Een' grooten, die door vreeslyk raezen

 

De gantsche buurt wis zou verbaezen,

 

Zo kan vermoorden op ien' stond!

 

Kom, laeten we wat naeder treden,

 

Zy komen daadlyk naar beneden.

 

Zy nadren, noch in 't hart bevreesd,

 

Het zo terstond vermoorde beest.

 

Zy roepen, dat 's een Hond! Wat is hy grof van leden!

 

Wat ysselyke kop! Gien grooter in het land!

 

Wat schrikkelyke bek! Nooit zag men zyns gelyken!

 

Bezien we zyn gebit, zei Kees;

 

Kom, Japik buur, heb nou gien vrees.

 

Zy openen den bek: hoe stonden zy te kyken!

 

Zy riepen: ‘'k Loof het wel dat hy is overmand;

 

‘De blaffer heit niet iénen tand.’

 

 

 

Het lot van dezen Hond kan alle menschen leeren,

 

Dat qie zich vreezen doen door dreigementen, zweeren

 

En zwetsen op hunn' moed, den meesten tyd in schyn

 

Gevaarlyk, inderdaad het lichtst verwonnen zyn;

 

En dat hy die zich roemt als schrander en belezen,

 

Meest licht word overtuigd een zot vol wind te wezen.

 

 

 

N.

 

De Philosooph, nr. 138 22 augustus 1768