Tondalus' visioen en St. Patricius' vagevuur (2 delen)

Ho[e] si vander hellen opwaert ghinghen

Die ziele keerde hoer omme ende volgede den ingel. Si ghingen zeer / ende die stanc ginck te nyeten. Die donckerheit verginc / ende dliecht openbaerde Die vreyse vloe / die sekerheit Hoer druefheit was ewech gedaen / si waert vervolt mit blijtscappen / so dat hier verwonderde vander haestigher verwandelnyssen ende seide / Heer mijn, segt my ic bids u, hoe comet dat ic my gevoele so saen verwandelt / Ic was blint ende ic sien / ic was drueve / nu bin ic blijde. Ic roeck stanc, nu en rueck ics niet. Ic verveerde my ende vereysde, nu ben ic blijde ende seker Dingel seide / Ghebenedide / u en darf niet verwonderen / Dits die verwandelnysse ter rechter hant gods / Wy solen alle

[fol. 21a]

eynen anderen wech keren in onse conincrijke / ghebenedijt daeromme gode en volget my ¶ Sy ginghen ende saghen eyne hoghe muer Ende aender sijden van der mueren stoent mennich minsche / beyde manne ende vrouwen inden reghen ende inden went, die herde drueve waren / ende groten honger ende groten doeste leden Mer si hadden liecht ende si en hadden gheynen stanck Die ziele seide: Wie sijn dese die in sulke raste doch sijn Dingel antwoerde Dit sijn die sonderen ende niet alte grote en waeren Dese pijnden hem eerlic te leven / mer si en deylden den armen niet als si solden Ende daeromme solen si eyn getal van jaren inden reghen staen / ende dan solen si ter gueder rasten comen