Mestreechter spraok, doe zeute taol!

[p. 186]

Victor Vermin (1903 - God wèt wienie)

Veur m'n döchterke Gertie, dat gestorreven is

De ligks dao zoe stèl, zoe leef en zoe sjoen!
in d'n liechblónte häörkes, 'n ingelekroen.

De geziechske zoe fien, wie vaan zuver albas,
d'n wengskes zoe kaaid en nog witter dan was.

D'n uigskes gesloten en um d'ne mónd
späölt nog en lechske, m'n ingelke blónt!

De köpke ligk eve, wie vlèjend op zij,
verkläörd en verhiemels door d'n ieuwige vrei.

De hèls d'n klein hennekes, zjus fien porcelein,
in óneerdse gratie, beiend bijein.

Hij zwijgt d'n doed en krèjt gein victorie...
In diech straolt allein ze leech en z'n glorie!

Woeveur totste wegvloogs, blijf us nog verborge,
Meh in Gaods errem, biste veilig geborge!