Mestreechter spraok, doe zeute taol!

[p. 171]

Jacques Pirson (1899 - God wèt wienie)

Aon de grachstraot

Iech zaog aon de Grachstraot e meitske stoon
Gekleid in e rökske vaan zij.
Häör häörkes gekrold en beglans met pommaad
En kort bij, e jungske of drij.

Ze waor vaan geziechske zoe magnefiek,
Ze droog zoen sjoen sjeuntjes vaan lak.
Häör uigskes die drèjde mer op en neer,
Die zachte uuch: wach mer tot strak.

En twie vaan die jungskes die ginge weg,
D'n derde dee bleef dao mer stoon.
Heer ging toen mer gaw nao dat meitske touw,
En vraogde veur wand'le te goon.

Zie waor zoe gelökkig, voldoon en blij,
Dao had ze toch zoe nao gesnak.
De kleur op häör wange, die stoont häör sjoen.
Toen heer häör hand had gepak.

Meh um te goon wand'le, dao kaom niks vaan,
Aon wandele woort neet gedach:
Ze hoort bij de sjatto zoe sjoen meziek,
En dao had heer häör toen gebrach.

[p. 172]

 

Ze zaote biejein op e benkske neer,

 

Beloerde ziech vaan op 'n zij.

 

Dee jong en dat meitske, zie alle twie,

 

Zie veulde ziech g'lökkig en blij.

 

 

 

En dao op die baank bij dat straotmeziek,

 

Dao zaote twie harte biejein.

 

Twie harte, die stinge in vuur en vlam,

 

Dat gaw kin verand're in stein.

Errem kinder bij aovend

Wèlt, dames en hiere,
'n Kleinigheid geve
Veur euze vajer
En us veur te leve.
Geef us ei centsje
Of wat geer ouch kint,
Boe geer daan toch wel
Beloening veur vind.

Es weelde us plaogde,
Veer zouwe neet vraoge.
Deenk, dat veer daan
In us bedsje laoge.
Veer winne, gedreve
Door ermooi en noed,
Mèt leedsjes zinge,
Ei sjraol stökske broed.

Boe zouwe veer loupe
Op de groete eerde?
Veer kinne minse,
Kinne hun weerde.
Want, es veer vraogde,
Us hand bleef noets leeg:
Zoe zien de minse
Vaan us aaid Mestreech!