|
| |
| |
| |
| |
Pierre, Marie, Jules, Antoine Dister (1898 - God wèt wienie)
Noedkis-processie
De tije zien duuster, de crisis hèlt aon,
Nog doezende loupen op straot
En zeuke nao werrek of vraogen um steun
En bed'len um cent of um raod.
Ze mote toch leve mèt kinder en vrouw...
En höbben aocherrem gei broed;
Me gief en me höllep, me deit wat me kin,
Um get te verzachte de noed.
En zeker, 't höllep, meh aoch, mer veur kort;
De oerzaak vaan crisis en leid
Ligk deper, en weurt óngedoon pas gemaak
Door groet economies beleid.
Eus lendsje allein is tot niks toch in staot;
De wereld moot gans ziech verstoon!
Dao-op is 't wachte, en daan pas allein
Raak crisis en elend gedoon.
Veer beide veur oetkoms zoe väöl en zoe lang
En mörrege doen veer 't weer:
De Noedkis die trèk in processie daan rónd
En beienteer' vollege veer.
1932.
| |
| |
| |
Euvergaank
Komp g'r op As-Goonsdag 's mörges
Op de straot, en zeet g'r dao,
Wie allein ziech get konfetti's
Bij e windsje zètte nao; -
Stökskes nog vaan serpentiens die
Haange hij en dao nog vas:
In e buimke op de Vriethof
Hingk 'ne formidable las! -
Maskes stoon nog stom te loere
In de kiekoet, hallef leeg; -
Euveral is drök me bezig:
Stöb en sjrób, en póts en veeg; -
Daan weurt effekes gedach nog
Aon de daog vaan groet plezeer...
‘Vastelaovend’ wèlt get zègke
Veur de ras-Mestreechteneer!
Meh me wèt: 't is noe vaste;
't Assekruiske sprik veur tien!
De vergaanklikheid vaan alles
Liet 't stèl-vermaonend zien.
En den errens vaan de vaste
Kump in plaots vaan stom lawèj.
1931.
| |
't Vinster vaan Pastoer Delderwel
derwel zoaliger sprik:
‘Aoch me leef, leef vinsterke,
Iech stónt zoe veilig achter diech
En zaog toch wat iech wouw!
Iech zaog wat in 't sträötsje al
Passeerde - door dien roet. -
Noe breke ze me vinsterke,
Iech maagkde achter diene rögk
Iech hoort en zaog wat iech besjreef,
Wat stónt iech achter diech toch dèks
Soms ore-laank op wach...
't Kós mörrege of middag zien,
Iech hoort wat Nele Trui verweet,
En wat toen Trui weer zag,
En wie door Triene-vaan-den-hook
Iech hoort wie Drikkus 's aoves laat
Meh wie heer - es 'r Ansje zaog -
| |
| |
Zoe stèl woort wie 'n moes.
Iech zaog van achter 't vinsterglaas
En heel miech vaan 't lache dèks
Aon 't vinsterbenkske vas.
En noe, noe geit me vinsterke
Aocherrem, vaan de geerd,
Umdat me 't sträötsje - wie dat hèt -
1931.
| |
In de kaw
Es 't vruis tot 't kraak,
Tot heer toes kump, zoe gaw es heer kin,
Daan de laon langs 't hertekamp in.
Meh ze zien zoe gaw meuj;
't Deit pijn aon de veuj,
Want de weeg is zoe hel wie 'ne brik;
Of hun iemand veur straf had gesjik.
Dat is ‘vrije’ veur dee 't neet wèt!
Dao is niemand, dee stuurt,
Geine mins, dee hun huurt,
En de herte zien lang al nao bèd.
Langs ei wöllekske, effekes, gaw...
Die ziech leefhöbbe ouch in de kaw.
| |
| |
Es 't vruis tot 't kraak,
Tot heer toes kump, zoe gaw es heer kin,
Daan de laon langs 't hertekamp in.
1931.
| |
Kinderspäölkes
Dat is ouch al get, wat mèt z'nen tied mètgegaange is. De kinderspäölkes vaan vreuger kinne eus klante vaan allewijl neet mie bevalle: ‘Gaangk, dat is get awwerwèts; wee späölt dat allewijl noe nog? sjäölke!’ Ze vinde, dat ze al lang genóg opgeslote zitte, binne veer mör. Es de sjaolbel gegaange heet, zien ze liever vrij en goon voetballe of sjotte. Meh vreuger hadste vaan die modelkinder, die daan nog ins ónder hun, dunnekes gónge euverdoen, wat ze al de gansen daag gedoon hadde. Dee 't helste sjriewe kós, waor miestal de broeder, en de andere waore de lierlinge. Meh toch góng 't daan nog gans anders es in 'n echte sjaol. Wat ze tegeneuver 'nen echte broeder neet dörrevde (ze móste ouch ins 't hart in hun lief höbbe um 't te dörreve!), dat doge ze noe wel.
‘Bruider, Pie speit miech in mijn gezich.’
‘Pas op, hoor Pie!’
Pie stik z'n tong oet tege de broeder en moot in d'n hook stoon.
‘Bruider, Zjengske zeg “kwik” tegen uuch.’
‘Is dat waar, Zjengske?’
‘Ja, kwik.’
En Zjengske weurd in 'nen anderen hook gezat. Good dat ze boete späölde, boe ze ziech zoeväöl heuk kóste veurstèlle, es ze wouwe. Want nao verloup vaan vief minute stónt de ganse klas in d'n hook. Daan wis de broeder geinen andere raod es mer speul-kerteerke te hawwe. Daan woort bökske gesprónge, zjenderremke gespäöld, naoluiperke, doorluiperke, euverluiperke en ander-luiperkes en óndertösse leep de broeder mèt groete passe en 'ne noster in de band vaan z'n brook tösse z'n lierlinge door en had mer leid, tot heer ziech rech heel, want den eine nao d'n andere probeerde mer häöm
| |
| |
euveroup te loupe. Es 't 'm te mechtig woort, daan waor 't speul-kerteerke inins um, en zouw de sjaolopziener komme. Dee doog niks es mer winke en vraoge, of de kinderkes ouch sjoen braaf waore, zjus wie allewijl Sinterklaos nog deit. Dee sjaolopziener mote ze ziech ouch veurgesteld höbbe es e soort broeder, want heer vroog ziech ederkier e snuifke. Aon neeste waor daan naturelik gei gebrek. De kinder lete mèrreke, tot ze neet bang waore veur deen hoege menier, want d'n eine nao d'n andere staok, zónder blikken of bloze, z'ne vinger op.
‘Bruider, mag ik eve naar achtere gaan?’
De ierste hadde ‘carte blanche’ en kraoge ónbepaold verlof, meh toen de klas begós leeg te rake, mós de broeder weite, of 't veur 'n groete of 'n klein kemissie waor.
‘Moet jij 'n grote of 'n kleine kemissie doen?’
‘'n Kleine kemissie, bruider.’
‘En jij, Zjoke?’
‘Een grote, bruider.’
‘En jij, Frens?’
‘Gaw, gaw, bruider, 'n hele grote!’
En toen de broeder, dee 't ergste veurzaog, aon niemand mie permissie gaof: ‘Nu mag niemand meer gaan,’ toen begóste ze zoe lielik te doen in de klas, dat bruider en schoolopziener geinen anderen oetweeg mie zaoge, es eder, dee nog vroog veur 'n kemissie te mage doen, mer e pak ransel te geve, zjus of dat häöm vaan de kemissie aofhóllep.
Met ruizing sjeide de zaak daan oet, en meistal gónge de eerwaarde bruider en meneer de schoolopziener daan mèt 'n blouw oug of 'n öts in hunne kop nao hoes.
Vreuger vroge ziech versjeie kinder 'n altäörke aon Sinterklaos, en daan woort nao sjaoltied mès-gedoon. Dat waor hiel braaf van die jungskes, en ze woorte daan naturelik ouch allemaol keplaon of bissjop, later. D'n eigeneer vaan 't altäörke mós de mès doen, dat spraok vaan zèllef. 'n Andere waor mèssendeender, eine waor köster, eine koerezel, en de res waor 't zaangkoer. Ze zónge daan gewoenelik zoeväölstummig es d'r zengers waore. Dat kós dus neet anders es sjoen zien. Meh wie 't drop-aon kwaom, tot de pestoer de wien nudig had, daan stónt de hiel zwik aon d'n altaor en alles loerde aofgunstig nao ‘menier pestoer’, dee ziech aon de wien te good doog. Meh daan kraog de mèssendeender
| |
| |
de ampöl in han, en ónder 't wegbringe mós dee naturelik ouch ins preuve, of 't echte wien waor. De pestoer had 't al in de gate.
‘Joep, blief devaanaof!’
‘Joe, 't is geine!’
‘Zuuste wel, totste draon gewees bis...’
‘Mer effekes, 't is toch mer koffie.’ En óndertösse tot die twie ziech kekelde, had de köster en de koerezel ruizing euver de lèsten dröppel.
Nao dat intermezzo, dat gemeinelik langer doorde es de ganse mès, góng de pestoer door. 't Book woort eder ougenblik umgedrage - de mèssendeender had gein han genóg - en de hoors latien, of 't veur niks waor.
‘Geiste weg!’ reep de pestoer opins.
Wat waor 't geval! Toen heer ziech umdrèjde, zaog heer 't gans zaangkoer mèt d'n dirigent veurop achter 'm stoon te bloze um de bougies oet te kriege.
‘Eweg, of iech staak!’
Nein, dat hèje ze toch neet gere, tot 't noe al gedoon waor. Ze waore koelik bezig en hadde nog niks es ruizing gehad. Ze zouwe 't noe good doen.
‘Gaangk mer door, Lewieke,’ zeet opins de koerezel tege de pestoer, ‘d'n ierste de bèste, dee ziech nog verreurt, pak iech bij z'ne vlörrek en goei iech droet.’
En nog gein twie mennute denao kledzde de deur touw achter de koerezel z'ne rögk: de pestoer waor effekes vaan d'n altaor aofgekomme um Tijs boete de deur te zètte; heer waor 'n cigaret aon 't rouke in de kèrrek, um wierouk te höbbe.
En es ouch dat späölke op 't lèste mèt ruizing aofleep, daan waor neet de pestoer de sjöld devaan, of de köster, of de koerezel, meh daan had Sinterklaos 't ouch nog gedoon, dee 't altäörke gebrach had.
‘Nou, nou, dee Sinterklaos heet m'ch get aongevaange mèt diech dat altäörke te bringe, koejong,’ zag Ma daan tege de pestoer.
En de pestoer dee gluifden 't wèl, meh de koerezel mós ziech in-esse-hawwe, dee kraog nog 'n rammeling vaan 'm.
1927.
|
-
-
[tekstkritische noot]De bijdragen van Dister gepubliceerd in de Limb. Koerier.
-
-
[tekstkritische noot]Dit gedicht heeft betrekking op een raampje in de pastorie van Delruelle, uitzicht gevende op de volksbuurt. Aan dat raampje was volgens het volksverhaal de pastoor dikwijls onopgemerkt toehoorder van de scheldpartijen, die hij berijmde (zie blz. 27).
-
-
[tekstkritische noot]Bruider = hyperkorrekte vorm voor ‘Broeder’.
-
-
[tekstkritische noot]öts = bult, zie aant. blz. 77; koerezel = suisse.
-
-
[tekstkritische noot]ziech in-esse-hawwe = zich in acht nemen.
|
Auteursrecht onbekend
