Mestreechter spraok, doe zeute taol!

[p. 143]

Ernest van Aelst (1884 - God wèt wienie)

Verzöchting

De rattevenger van Hamele

Kós haos 'nen ingel zien,

't Waor zoe'ne sjoene kerel,

En speule deeg heer... fien!

Kinder die 'm huurde,

Trokke zingende 'm nao,

En de vajers en de mooiers

Stónte krietentere dao.

Gein vaan al die kinder

Kaom oets nog mie terech:

Die mèt dee kerel ginge,

Ze bleven altied weg.

Es me noe zuut, wie väöl lui ziech bekletse,
Wie ze lastere en ziech bezwetse,
Daan zou me Slivvenier wèlle beie
‘Sjik us dee maan um dat volk weg te lije’.

[p. 144]

Na 'n operasie

De nach is gezónke,
D'n hiemel is wied,
Gein staar steit te lónke,
De wèts geinen tied.
En alles is duuster.
En alles is stèl,
De huurs gei gefluuster,
De höbs geine wèl.
Al dochste véúr 't snije,
Kump dat nog terech?
De veuls noe gei lije,
De bis wied eweg.

Allein deep in d'n hart,
Dao is 't klaor verliech:
Dao steit jao d'nen ingel
Mèt straolend aongeziech.

Een Hollander kan zonder affectatie de slot-n achter eene ĕ niet uitspreken; maar laten anderen er niet een eer in stellen, de Hollanders hierin en in andere opzichten na te volgen en zich hunne eigene uitspraak af te wennen, die dikwijls, absoluut genomen, duidelijker, welluidender is, en historisch beschouwd, meer in overeenstemming blijkt met den vroegeren toestand der taal, gelijk die zich nog in onze spelling, in onze schrijftaal afspiegelt: laat ieder vogeltje zingen, zooals het gebekt is!

(Prof. Dr. J.W. Muller in Spreektaal en Schrijftaal in het Nederlandsch).