Zinne-beelden der liefde

[p. 293]

Liefde verwekt wederliefde.

Myn lief, gy hebt myn hart door uwe lieve schigten

Getroffen, en geheel tot uwe slaaf gemaakt,

't Is billik, dat het uw' nu mede word' geraakt,

En komt voor 't zoet geweld van 't selve vuur te zwigten.

O ja, kom geef my 't uw, als ik u 't myne geef,

Op dat gy heel in 't myne als ik in 't uwe leef.

[p. 295]

Liefde verwekt wederliefde.

Indien de oogen wel het meeste vermogen hebben om
Liefde te verwekken, gelyk in het voorgaande Zinne-
beeld aangetoont is, de Liefde zelf heeft hier toe geen
mindere kragt, en weet het hart, zonder dat men het
weet, in te neemen: de Liefde, (zegt de Cardinaal Bo-
na: Manud. ad Coelum: cap. 13. §. 2.) is de Zeilsteen van de
,,Liefde; en zoo die eens met wel doen verzelt is, word men
,,gedwonge die met wederliefde te vergelden, schoon men
,,voorheenen geen Liefde vrywillig wilde toestaan: op dee-
,,ze wyze heb ik in een van myne Harders-Zangen een Harder
,,doen zeggen.

De Liefde zelve zal gestadig voor u spreeken:
Wanneer zy komt een hart zoo teêr als 't u te ontsteeken,
En dat die tederheid met eerbied is verzelt,
Is 't vrugt'loos al het geen men hier ook tegenstelt;
Want nimmer kan men in de Liefde zoo veel winnen
Als (schoon het zeldzaam is) met ongeveinst beminnen.

Geen wonder ook, want met rede vraagt Longepierre in zyn
,,Ode sur Sapho, wie de Liefde beter zou kunnen bekooren als
de Liefde zelf.

Et qui peut mieux charmer l'Amour que l'Amour meme?

Hylas had derhalven zoo groot een ongelyk niet wanneer hy
dit volgende zong: zie Astr. part. 2. liv. 9.

Quand je vois un amant transi,

Qui languit d'un amour extréme,
L'oeil triste & le visage blesme,

Portant cent plis sur le sourcy.

Quand je le vois plein de soucy,

Qui meurt d'Amour sans que l'on l'aime
Ie dis aussi tost en moy-mesme,

[p. 296]

 

C'est un grand sot d'aimer ainsi.

 

Il faut aimer, mais que la belle

 

Brusle pour qui brusle pour elle,

 

Ou bien c'est pure lachete.

 

l'Amour de l'Amour est extraite,

 

La charge n'est jamais bien faite,

 

Qui panche toute d'un coste.

Als ik een Minnaar zie wiens oog vol droefheid staat,

Wiens hoofd vol rimpels is, die door zyn bleek gelaat

Getuigt zyn wreede Minne-pynen.

Als ik hem dus door min zie zonder weêrmin kwynen:

Belag ik hem dat hy zig zoo verleyen laat.

Men moet beminnen, maar de schoone moet ook weder

Die haar bemint beminnen teder,

Of anders is 't lafhartigheid:

De min word uit de min gebooren:

De last word nimmermeer gedraagen na behooren.

Die maar op eene zyde leit.

Dog wanneer de last gelyk word gedraagen, en de Liefde
over en weder even groot is, verschaft zy niet alleen een on-
uitspreekelyke wellust, maar word daar en boven zoo sterk,
dat zy nooit kan gebrooken worden. Zie wat'er K. Boon van
zegt in zyne Mirra 1. bed. 3. toon.

Want het Doorlugtigst' hart, door enk'le min verwonnen,
Zou ligtelyk tot zulk een zwakheid komen konnen,
Dat het het voorwerp van zyn eerste keur vergat;
Maar zoo de wedermin het ooit begunstigt had,
Nog dood, nog Blikzemen, gereed hem te verpletten,
Zyn immer magtig om die Harts-togt om te zetten.