Zinne-beelden der liefde (1703)

Zinne-beelden der liefde

(1703)–Willem den Elger– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 259]

De liefde stelt onze waardy.

Als penningen waar mêe men is gewoon te tellen Na 't oordeel van die haar gebruikt, nu veel waardy En dan heel weinig wêer verbeelden, zoo zien wy Ons door de min dan hoog en dan heel laag weêr stellen. Dan zien we ons agten in de Liefde, dan versmâan; En enkel komt dit van haar oordeel ons van daan.
[pagina 261]

De liefde stelt onze waardy. Het is ligt te begrypen dat onze waardy in de Lief- de van de Liefde zelf afhangt, vermits in de voor- gaande Zinnebeelden al is aangemerkt, dat men al- les wat men bemint voor schoon aanziet, en hier van daan komt het, dat de een dit en de ander dat hooger agt, om dat de een dit en de ander dat bemint, het geen menigmaal het minste van onze keur afhangt gelyk ik in de voorgaande Zinnebeelden ook heb aangehaalt; derhal- ven betigt de Satyr in de Pastor infido att. 3. Sc: 1. De Vrou- wen hier mede buiten reden, en moest de Liefde alleen de schuld gegeeven hebben van het geene hy haar met deeze woor- den te last legt. Al sin e vero; Che se talhor si perde una sol volta Amorosa ventura Si va poi sempre mendicando indarno. Merce, che non san bengli huomini ancora, Come sian fatte queste humane fere, Che per suo danno il mondo chiama donne. Son alcun dilor cotanto altiere Che se qui rinaescesse un nuovo Adone. Del lor amor sarebbe forse apena Stimato degno, & altre Son ad amar si pronte, che sovente Faranno del lor cor idolo un mostro. Di giovanil bellezza altre son vaghe,
[pagina 262]
Altre piu tosto di viril sembiante, Queste in robuste membra invitta forza Sol han in pregio, quelle Le delicate guancie D'impuberi fanciulli, che di Gioue Li Ganimedi posso dir, & altre Aman sol Gentilezza, e cortesia; Nu zie ik eerst dat die in 't minnen, Eens zyn geluk voor by laat gaan, Daar na, wat hy ook mag bestaan Het nimmermeer zal weder winnen: Dank zy de onweetenheid der Mannen, die nog niet Den wreeden aard van 't dier, het geen de Waereld hiet, Tot haar verderf een Vrouw, gelyk zy moesten, kennen Daar zyn'er onder, die zig tot die trotzheid wennen, Dat, zoo men heden wederom, Een nieuwe Adonis zag herleeven Zy hem haar hart niet zouden willen geeven Nog waardig agten dat hy wierd haar Bruidegom; Men vind'er and're weêr van zulke ligte zinnen Dat zy zig niet ontzien een Monster te beminnen; Die zoeken weêr een schoone Jonkheid; dien Behaagd alleen een Man'lyk weezen; Die zullen weêr het meeste zien Op grove en sterke leden, deezen Zyn enkel te bekooren door
[pagina 263]
De gladde kin van ongebaarde Jong-gezellen, Die men om hunne teêrheid voor De Ganimeden van Jupyn zou kunnen tellen: En anderen zyn weêr te vreên Met aardigheid, beleefde en zoete reên. Veel beter zegt Menandro in 't zelve stuk att: 2. Sc: 1. Deh non vedi Fileno, Che fortuna, & amore Ambi di ragion privi, ambi cagione Son di mortal dolore A chi sua vana speme in lor ripone? Che l'un e l'altra suole Con audace baldanza Alzar nostra speranza Talhor Sovra le stelle, e Sovra îl sole, Dove riposte in sieme Vengon da loro le miserie estreme. Fideno, ziet gy dan nog niet Hoe dat Fortuin en Liefde beide Gantsch van de rede zyn gescheiden,
[pagina 264]
En hoe zy beiden, met het doodelykst' verdriet, Die droeve zielen kwellen Die door een losze hoop daar al hun heil in stellen: En dat zy beiden zyn gewoon Het hart met zulk een moed te treffen Dat zy 't door hoop ten Hemel heffen Die zy dan weder met de grootste ellenden doôn.

Vorige Volgende