Wat blijft komt nooit terug

[p. 27]

Bankastraat

Van wat ik weet is veel begonnen
binnen dat vreemde stukje straat.

Waar nu een schooltje staat
lag, diep, het voetbalveld
waar ik een generaal te paard
landstormers toe zag spreken.
De vilten windsels om hun benen
beklemden mij meer nog
dan barse en toch iele kreten
die uit die officierskeel kwamen.

Aan d' overkant, ook in het groen,
stond toen de mts-kantine.
Daar toonde in die dagen
van rijwielplaatjes met een gat
voor werkelozen die nog fietsten
en van het hoge boord
met vleugelklepjes om de keel
van dr. H. Colijn
de luchtbescherming hoe
het gas van Wereldoorlog i
alsnog kon worden uitgebannen
door snel een masker voor te hangen.

Maar drie jaar eerder op diezelfde plek
hielp ik Marietje uit de Ceramstraat
- al was 't geen jongenswerk -
behoedzaam bij het touwtjespringen.
Ik koesterde haar hand,
zo koel als 's zomers ijs,
heel even maar en toch zo blijvend.

[p. 28]

 

En 'k weet bijna de tegel in 't trottoir

 

dicht bij de hoek van de Oranjelaan,

 

waarop ik plotseling wist

 

waarom de aarde rond kon zijn

 

en mensen op het zuidelijk halfrond

 

toch niet naar onder vielen,

 

en mét hen al dat water.

 

Zij immers zagen 't zwerk recht boven zich,

 

net zoals ik het zag,

 

die dag

 

en alle dagen later.

(voor de bewoners van nr. 60/62)