|
| |
| |
| |
Vyfde handeling.
WEe Masinissa, wee, wee booswicht, dat g'u trouwe
Zo schendigh verkracht aen een onnoos'le Vrouwe.
Wee, wee, verrader, wee, dees vlamme zeng u 'thert
Dees Fackel Klem u ziel; dees kondight u de smert.
Wee eer-vergeten Schelm, wee u, die in het lyen
Van so braven Princes u herte dorst verblyen.
Wee Vrouwe-schender, wee, de boosdaed, die gy hebt
Bedreven, is niet gants veroudert noch verlept.
'Kverkondigh wee en ramp; ziet dat's de oorsaeck klaerlijck
Waerom ick my vertoon, en glinster dus vervaerlijck.
'Ken laet u nimmer rust, gy vlied oock waer gy vlied,
Door my en is aen u ten vollen wraeck geschied.
Waerom hebt gy ontrooft het aengename leven
My, die gy niet een draed daer aen en had gegeven?
Waerom hebt gy my buyten alle recht en wet
Hier tot een offer wreed der dooden uytgezet?
Wraeck, wraeck, gy boose Prins en Richter onrechtvaerdigh:
My hebt gy dus vermoort, die and're loon was waerdigh.
In plaets van zenden my het zegel aen u Trouw,
Gelijck gy had behoort, die was u echte Vrouw,
Zend g'een vergifte-dranck: 'ken zal niet eerder rusten,
Voor gy en hebt betaelt aen my u boose lusten:
Of sluyt u valse mond en boose tong in't graff,
Of komt en daelt met my hier flucks ter Hellen af.
Aen my, aen my had gy de mensheyd gants vergeten,
En hebt u als een Schelm, niet als een Prins gequeten.
Wee, wee, verleyder, g'hebt mijn eer en licht verkracht;
U dood, u dood die naeckt noch dees aenstaende nacht.
Ay ongeruste slaep, wat voed gy diepe droomen!
Ymmers is my de geest te voorschijn hier gekomen
Van mijn gestorven Lieff, krijtende wee en wraeck.
Om 'tleelijck ongeluck: Hoe richt ick noch mijn zaeck?
Ah Sophonisba lief, zijt gy dus wegh-gestreken
Behalven dat gy my mijn onschult laet uytspreken?
Wat weet gy, of de zaeck rechtvaerdigh is, of niet,
Daerom dit ongeluck onnos'lijck is geschied?
Ha my! het nare zweet bespat mijn moede Leden,
Die in een zoete slaep haer dag'lijcks ambacht deden.
Wee, wee, wee, Masinis, Tyran van uwe Bruyt;
Flucks treed ter Hellen meed, zo is mijn bevaerdt uyt.
| |
| |
Ayme! welck' ange schrick verbluft mijn trotse zinnen!
Quelt my nu hare Geest, diens hert my pleegt te minnen?
Ach vreughdeloose romp, ach herte waer't gy dood!
Onmetelijke druck, u parssing is te groot.
Die stadigh ben verzelt met zo veel Stoets en knapen,
Vind', nu de nood vereyst, my hier alleene slapen.
Daer komts': Amystas, help!
Noch grooter werd u pijn,
Eer morgen zal u ziel by my in d'Helle zijn.
Zoo'ck hadde macht om dooden,
'K woud' al de Duyvels knap op uwen sterf-dagh nooden.
Mijn geest zo lang oock blijft ontrustet en ontroert,
Binnen.
Tot dat ick u ziel ter Hellen ne'er-gevoert.
Ach Koninginne, ah! ick heb gezondight, ja
Tegen mijn eygen hert: des bid ick om genae'.
Ay waer het te herdoen, ick zou my anders quijten.
Amystas, hou! waer me mooght gy den nacht verslijten?
Het killigh zweet my berst van alle kanten uyt,
En jaeght m'in sulcken vrees, dat schier mijn herte sluyt.
Mijn tong was so verkleumt, dat niet een een'ge reden
Ick tot mijn onschult recht en wiste te besteden.
Amystas, hou! hoe dus? af 'therte trilt en beeft,
De ziel selfs schuddebolt, en weet niet hoe z'het heeft.
Och had ick dood geweest doch over twintigh jaren,
Zo waer my droeve Mens dees schand niet weder-varen.
Wat's 'tgeen den Prins belieft? dat hy dus noest en knap
Amystas, ach! gy zijt in't komen slap.
En hebt gy gene Spoock ontrent u bed vernomen?
Een Spoock, mijn Heer, gy suft, het zijn u vreemde droomen.
Ja droomen: 'twas de geest van mijn gestorven Vrouw,
Die haer beklaeghde fel van mijn geschonden Trouw.
Ah 'kheb te veel misdaen; 'kbeken het: ach de Reden
Heb ick geschaeckt, en alle menschelijcke zeden.
Mijn Vrouw; ja 'twas mijn Vrouw, mijn eygen was sy heel,
Waerom ist niet t'herdoen! ah levens-vreught en deel,
Mijn vonnis al te streng u 'thert heeft doen vermoorden.
Verlof mijn Heer, gy droomt.
Ick blijve by mijn woorden:
Haer schrickelijcke Toorts, bezaeyt met Helsse vlam,
(Dreygende met een slagh) my onder d'ooge quam.
'tVerbleeckt gedaent, ick zagh, de holle slappe wangen,
En haer verschrockte borst als dweege sletten hangen:
Haer schaduw-stappen, en het glary-oogend' licht
Dat door sijn schricklijckheyd ontsette dit gezicht:
| |
| |
In haer geel-doode hand (die eens de sneeuw na-botste)
Een solffer Toorts gemetst, daer sy my zwaert me trotste.
Dit sagh ick al; en weeck: 'kbezwoer haer binnens monds,
Doch 'twas al sonder kracht, of 'thad te weynigh gronds.
Tot driemael ging sy wegh, en driemael quam sy weder,
Zo knap de herssenen te rust zich buyghden neder.
Ah ick ben so ontstelt, daer's niet een eenigh Lid,
Dat my aen't Lichaem stil of sonder vreese zit.
Ha! wat heb ick gedaen? ick arme Mens ellendigh,
De ramp van buyten nijpt, 'tgeweten knaeght inwendigh.
Dat ick de Minne so lichtvaerdigh gaff gelooff,
En niet ten eersten vlack uyt 'therte wegh en schooff,
Zal noch dees droeve romp eer lang ten grave dragen.
De Prins bedaer hem wat; geen voordeel geeft nu 'tklagen.
De saeck geschapen is, gelijck sy blijven moet.
De Tijd en aerzelt noyt, g'lijck oock geen doode doet.
Ah waerom is my niet in dit rampzaligh leven
Een zediger geluck tot levens Lot gegeven?
Ick die verwonnen heb den vyand deses Lands;
Moet lijden d'overhandt mijns geylen ingewands.
Vreet Kanker-worm, en knaeght, door-martelt mijn geweten,
Zo werd' ick knap en kort van d'ys're dood verbeten.
Keert weder tot u rust, vermoeyde Prins.
Rust is my gants ontdieft: geen slapen 'tLichaem lust:
Want 'tleede spoocksel zal my nymmer rusten laten.
't Heeft het gezwooren zo.
Neen, neen, Amysta, neen, 'ken rust niet dese nacht.
Komt, gaen wy 'tLeger door, bezoeken al de wacht.
Met Hemelsch' eeuwigheydt!
Kan naeuwelijcks verzaden
Hoe pooght gy dus na pracht
En heerschappy van Landen?
| |
| |
Is Kroon of Scepters kracht
Neen, onder 'tschape-vacht
Daer is 'thert wel gerust,
'tWordt met een kleyn vernoeget;
'tAcht sijn geringe staet
'tSchept oock sijn volle lust
In 'tgeen hem 'tLot toe-voeget:
En soo't hem qualijck gaet,
Ontneemt den eenen zegen,
En gevet d'and'ren we'er.
Hier hebt gy tuyg'nis af:
Want na veel moeyt' en druck
Heeft Masiniss' verkregen
Leert Volk'ren, leert door dit
't Geluck niet te vertrouwen:
Wordt morgen ne'er-gehouwen.
Oeff'ning Leer u.
FINIS.
|
|
Auteursrechtvrij