Groot-Duitsche dichtkunst

Een reeks vertolkingen

[p. 200]

En wat is dit: zij spreken...

Door u, o knaap, aan wien ik ieder ding
Verklaren moet, opdat gij het nog meer
Beminnen zult, is, 'tgeen mij slechts een naam
Nog was, weer nieuw geworden. ‘Waarom spreken
Die mannen?’, vraagt gij. Het is nacht. Zij staan
Dicht bij ons huis bijeen en praten met
Gedempte stemmen. ‘Vader, waarom spreken
Die mannen?’ En ik zeg hem, dat het nacht
Geworden is en koel en dat zij dachten:
Het is al laat. Wij moeten huiswaarts gaan,
De nachten lengen. Het wordt tijd voor slaap.
Maar gij herhaalt mij: ‘Vader, waarom spreken
Die mannen?’ Niet in ongeduld herhaalt
De vraag gij, doch alsof ik haar slechts half
Vernam en half bescheid deed. Doch nu schrik
Ik plots van haar en al mijn denken grijpt
Zich vast aan dit: waarom? Ach, waarom spreken
Die mannen? Het is laat. Zij spreken met
Gedempten stemklank. Sterren branden hel,
Daarginder -, vele sterren. Waarom spreken
Die mannen? Wat wel dat hen spreken doet -
En óns...? Nietwaar, knaap, zoo bedoelt gij het...?
Zij spreken voort. Waarom? Waarvan? ...En thans
Worden zij u en mij beklemmend vreemd -,
Een macht, die wij bijna niet dragen kunnen.
Er wast in ons een heimwee naar... Wij weten
Niet naar wat... Naar iets... Wij weten niet.
Het is al laat. De sterren branden hel.

[p. 201]

 

Zij spreken. Waarom spreken zij? Wat is

 

Het, dat hen spreken doet, en wat in mij

 

En u, o knaap, zoo donker en zoo vreemd?

 

En wat is dit: zij spreken...?

Ludwig Friedrich Barthel