Groot-Duitsche dichtkunst

Een reeks vertolkingen

[p. 194]

Uta

Alsof wie haar aanzagen reeds te lang
Haar vrouw-zijn met hun blikken raakten, hief
Zij rustig en tot halfweegs haar gelaat
Den bovenzoom van haar blank mantelkleed.

Nu onder breede plooiïngen verholen
Rijst haar gestalte en staart zij vreemd verdroomd
Ter verte als ware zij der aarde onttogen
En tot het overaardsche heengerijpt.

Alleen nabij haar hart bleef haar gewaad
Nog even open ten beduidenis,
Hoezeer zij aardsch is en in stillen deemoed
Zichzelf den golfslag van het leven biedt.

Wolfram Brockmeier