Vrolijkheid
(1852)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 110]
| |
De erbermelicke Wee-Clachte van Simon Stevin, van Brugghe.
| |
Eerste kapittelken.Wel, Maetjen, Maetjen, dat 's te sterc!....
Men wilt my hier (als in der kerck)
Op eenen hoogen autaer stellen,
En al de clocken, al de bellen
Der Brugghelinghen ramm'len fel
Ter eere van.... ghy weet het wel.
Gelijck den sanck der Englen-chooren
Doet sich den schoonen beijaert hooren,
En 't is een feest-ghewoel dat swelt,
Als wiert een sabbath inghestelt.
't Gaet hier byna als in mijn tijt.
Toen Maurits, weert gebenedijt,
Juyst in 't beghin van sesthien-hondert
Den Spanjaert hadt in 't stof ghedondert.
| |
[pagina 111]
| |
Er is gheen blonde of grijse baert,
Gheen maeght, of vrouwken hooghbejaert,
Ja, gheen beghijn, 'k laet staen een queselkin,
't Comt al met os, of peert, of eselkin,
Of metten reusen-stoomer af.
Wel, Maetjen, Maetjen, dat 's te straf!....
Uw groote mannen, cleen en groot,
Die commen alle naer heur doot,
Ghelijck ick d'eer heb van te comen,
Om franschen neuspraet in té toomen,
En te bewijsen, dat 's lands tael
Glanst by dees' Brugschen segheprael.
Sy commen op sijn vlaemsch hem eeren,
Die 't Vlaemsche stack in Wisconst-cleeren,
En d'oude tael, van glans berooft,
De croon weêr stelde op 't vrije hooft,
Als bastaerdy met dolle handen
Haar te baldadigh aen dorst randen.
Wel, Maetjen, Maetjen, hoe kan 't sijn?
'k Verlies er bij al mijn Latijn,
Selfs al mijn Fransch, waer 'k in mijn leven
Een minnen-brief in heb gheschreven:
Hoe! ghy neemt mij tot tael-patroon,
En juicht hier op een franschen toon!
Wel, Maetjen, Maetjen, wat is dit,
Dat gh' op sijn Fransch nu singht, en bidt?
Wie haddet immer connen dencken,
Als dat gh' uw eyghen eer soudt crencken,
| |
[pagina 112]
| |
Wanneer ick self sta op te sien
Van deere' die my mach gheschiên,
Soo wel van vrienden als van vreemden,
In Vlaendrens, mij steets weerde, beemden?
Men roept alom: ‘Dat is den man
Die Brugghes eer handhaven can;
Wien selfs de cnapste Franschen prijsen,
Vermits hij haer wou onderwijsen
ln wat hij wist, in wat hij vondt,
En 't haer bewees op vasten gront;
Ja, die de decimale Tellinck
(Dat 's andre peper dan de Spellinck)
Con brenghen op den echten voet,
Waer voor hem de eerde dancken moet.
Dat is den man, mijn goede vrinden,
Die langs het strand de felle winden
In const-gareelen wist te slaen,
En haer à la vapeur deedt ghaen;
Dat is den man soo hoogh te prijsen,
En weert naest Jan Van Eyck te rijsen!’
| |
Tweede kapittelken.'k Bemin mijn land gelijck wel eer,
En ick gheniet steeds in sijn eer.
'k Heb blijde ghinder hooren segghen,
(En 't blijckt ooc sonder wederlegghen,
Als een Wis-constige betoogh,
Wat Leliaert 't ontkennen moogh')
| |
[pagina 113]
| |
Dat Brugghe noch siet mannen bloeijen,
Die 't suyver Vlaemsch niet en vercnoeijen,
En dat er meenge Maetschappy
(Neemt gh'uyt somtijds eene I voor Y)
Zoo prettig ceuvlen can, en praten
Als tweeden Willem's ondersaten.
Er sijn (wie ooc de tael besmett')
Noch Vlaminghen van 't echte bet,
Die, spijt de hoofsche mode-grillen
Van al dit Brugsche fransch niet willen,
En lachen als men zeght: Enfin,
Mon ser, se n'aime pas Stévin.
Noch sijn er, ja, rechtschapen sonen
Van Clauwaerts, die te Brugghe woonen,
En roepen: ‘Vlaenderen den Leeuw!’
Als Clauwaerts van de veertiende eeuw,
En echter doet gh' (als fransche vinken)
Hier vreemden sangh de locht doorclincken.
Wist ghij dan niet (hoe can 't toch sijn?)
Dat ick voor 't Fransche, noch Latijn,
Maer voor het Vlaemsch streed al mijn leven?
'k Heb menig foliant geschreven,
Veel dicker noch als een missael,
Tot voorstant van de Moedertael.
En is of hier, of hier omtrent,
Dan Maerlant's tael niet meer bekent?
Can nyemant van de Brugghelinghen
Dan 't vlaemsch meer spreecken, of meer singhen?
Wel, Maetjen (op mijn erme siel!),
| |
[pagina 114]
| |
'k Versta niet, hoe, 'k naer nieuwen stiel,
Een bronsen borst-beelt hebb' verworven,
Soo Vlaendrens stam is uyt-ghestorven
Met spruytsels, wortelen, met al.
Neen, Godt behoedde sulcken val!
'k Beken 't met fierheit, 't con wel wesen,
Dat die in const nu staet gheresen
Soo hoogh, als hij voor eeuwen was:
Ghij eert der groote mannen asch.
'k Meen selfs, dat 'k op een segewaghen
Jan Breydel, met sijn bijl, sagh daghen,
En nevens hem den Deken van
De Neeringhen, dien coenen man,
Die niet als Vlaemsch en wist te spreecken,
Maer Vlaemsch dat vorsten doet verbleecken.
En ghy, ghy ooc, een vryman thands,
Juycht luyd-keels daer voor my in 't Fransch!
Siet, stond ick niet soo hoogh gheclommen,
Ick spronck, by al dat Walsche brommen,
Van mijn verheven voet-stuck af,
En croop beschaemt weêr in het graf.
Voor 't lest: vaert wel, ghij Brugsche Franschen,
Die wilt naer walsche pypen dansen.
'k Vergeve d'eersten keer dit spel,
Maer 't sy den lesten keer, of wel!....
Quos ego!
|
|