Vaderlandsche poëzy. Deel 3
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 186]
| |
De yzeren Wegen in Belgie.
| |
I.Kastieljes vloot doorsneed nog onbekende golven,
En 't mastenbosch dreef aen, in vreesbren rook bedolven,
By 't daevren van 't kanon. Het brulde: Amerika!
En, op het siddrendstrand geknield, met brandende oogen,
Lag daer Amerika, verbaesd en opgetogen;
En blikte die gewiekte waterburchten na.
Zoo baedde Europa in verrukking,
O Stoomkoets, als ge grootsch verscheent,
En, warsch van volkenonderdrukking,
In de onafmeetlijkhied verdweent.
| |
[pagina 187]
| |
De volken bogen diepverwonderd,
En hun verstomming was hun lied.
De koopren mond, bly losgedonderd,
Bereikt die hooger hymne niet.
Uw nooit voorheen gedroomde zegen
Stroome, en verbrei zich wijd en zijd.
Wat vreemder wonder dan die wegen?
Dan ingekrompen plaets, en tijd?
In 't onvergeetbaer uer, als vreedzaem losgebroken,
Het belgische oorlogsbrons de Stoomkoets riep: Snel heen!
Als de oude Leeuwenvaen was plechtig opgestoken,
En in den damp verdween;
Verdween - maer om er gloor - en glansrijk uit te ryzen;
Als 't feestgenootenchoor nooit zaliger mocht zijn,
Daelde (in der vaedren kring, aen 't hoofd van Neérlands wyzen
En kunstenaers) Stevyn.
Een harpe klonk zacht langs de glimmende wolken,
Waerhenen de golving der stoomzuile dreef.
Stevijn zag ter neêr op de juichende volken,
Wier kunstzon haer loopbaen zoo helder beschreef;
Herdacht aen het heillicht, dat by had geschonken;
Aen 't vliegende schip, zijn geliefkoosden droom;
Aen 't windenheir in zijn gareelen geklonken,
En dankte Jehovah, die sprak: Er zy stoom!
| |
[pagina 188]
| |
Zie, 't koolvuer ontvonkelt.
Hoor 't water! het ruischt,
Het sist, en het bruischt.
Het dampvaendel kronkelt,
En slingert, en wiegt.
En dunt, en vervliegt.
Het raedrentuig knettert,
En klatert, en klettert,
En git over de aerd'
In bliksmende vaert.
Gy, oversneeuwd met zilvren lokken,
Zing, vaderlandsche Bestevaêr!
Zing, reine Maegd, die 't hart van liefde voelde schokken.
Zing luid, o Belgies dankbre Schaer.
ken gryzaert.
De mensch wiegt, zonder wiek, zich in 't verblijf der donderen,
En fladdert langs de dryvende aerd'.
Schrijft op mijn needrig graf: Hy stierf in de eeuw der wonderen.
Hy leefde lang genoeg: hy zag het Stoomgevaert'!
eene maegd.
Niets kon mijn jammeren beteugelen:
Mijn minnaer woonde in verre streek.
Het Stoomtuig rees: mijn leed bezweek.
Hy vliegt my toe op Liefdes vleugelen.
| |
[pagina 189]
| |
choor.
Wy, Belgen! zingen 't wonderpad
Dat zoo veel weldaên baerde.
't Smelt eens elk land tot ééne stad,
En tot één land heel de aerde!
Onze Eeuwe stapt in feestdosch aen,
Om 't wonder te begroeten.
Zy huppelt langs die effen baen
Op onnarenbre voeten.
Die baen strekk' de yzren armen uit
Langs Belgies verste wegen!
Britanje! uw vruchtbre kunstenspruit
Drupt van onschatbren zegen.
De Stoom, die zwarte reus, verwint
De vlucht der fabeldraken.
De Stoom, die plaets en tijd verslindt,
Schijnt de aerde nieuw te maken!
Het menschdom lacht dien luister aen,
D'uit damp gestegen luister.
Der volken scheidspael moet vergaen:
Natuer, kunst brak uw kluister!
| |
[pagina 190]
| |
Wy roemen (zonen van Stevijn,
Die de eersten 't voorbeeld gaven),
Dat we onze vaedren waerdig zijn:
Zy juichen in hun graven!
choor.
Zy juichen in hun graven!
| |
II.Ontwaekt, o Artevelde, o Rubens , o Van Eyck,
O Lipsius! ontwaekt! staet op, verheven Belgen,
Weldoeners van uw jongste telgen,
En dat uw schimmenstoet ons de armen tegenreik'.
Ontwaek, o groote Vorst, wiens wiegjen Gent deed pralen.
Ziet, Helden, hoe uw'naem, die de eeuwen door blijft stralen,
Het vliegend rad versiert; ziet, hoe hy blinkt, en blaekt.
Ontwaekt!
choor.
Ontwaekt! ontwaekt!
't Herleeft, het reuzenros van Aymons dappre kinderen,
Die schichtigste aller grondverslinderen.
't Bruischt aen met forscher klauw, met breeder borst. Ja, 't zwe
Nog sneller aen; het snuift nog voller damp uit, de oogen
Ontvonken woester: 't komt nog fierder aengevlogen
Langs de yzren baen. 't Herleeft!
choor.
't Herleeft! 't herleeft!
| |
[pagina 191]
| |
Juich: uwe eerherinneringen
Vloeien in uw toekomst saem.
Vaderland, dat wy bezingen,
Evenare uw heil uw faem!
Zijn wegen en rivieren niet
's Lands zenuwen en aderen?
Wat, dat hun voller leven biedt?
Door stoom bezielde raderen.
's Lands toekomst gloort in zonnegloed:
De Handel stijgt ten wagen.
De Stoom beheerscht en veld en vloed:
Er ryzen gouden dagen!
Juicht, o telgen
Van de Belgen!
Zy verzwelgen
Elk verdriet.
Danst, o Schoonen!
Vlecht u kroonen;
Stemt uw toonen
Met 's lands zonen!
Daver' 't lied!
Waerde Wyzen,
Achtbre Gryzen,
Laet het ryzen
Uit uw mond!
| |
[pagina 192]
| |
Boeiöntwrichting,
Welvaertstichting,
Geestverlichting,
Wat verplichting
Aen dien vond.
Nieuwe wegen,
Nieuwe zegen.
Hun lacht tegen
's Menschdoms geest!
Laet ze zwieren,
De banieren,
Strooit laurieren
By het vieren
Van zulk feest!
slotchoor.
Als beeld van de eeuw der vaderen,
Staen voor het oog des Dichters daer
De dagen, die ons plechtig naderen.
Verrukking grijpt de harpesnaer;
En dank doorbruischt elks aderen.
En allen zingen 't wonderpad
Dat zoo veel weldaên baerde.
't Smolt ieder land tot ééne stad,
En tot één land heel de aerde!
|
|