|
| |
| |
| |
Vaderland.
Die 't Vaderland veracht, zal 't menschdom niet vereeren ,
Of doet het slechts in schijn.
Zou by, die 't laagheid acht zijn eigen kroost te leeren ,
Een waardig meester zijn ?
Wee, dien 't heilwoord Vaderland ,
Waer by 't koelste hart ontbrandt ,
Nooit op 't innigste kon treffen ,
Als 't in vlaemsche zangen klonk;
Nooit het voorhoofd deed verheffen,
't Oog bezield met fiere vonk!
Dat niet jammert in de smart
Van die algemeene moeder;
Dat niet gloeit by haer genot;
Maer gevloekt die bastertbroeder,
Die haer tael en zeên bespot!
| |
| |
Vaderland - die naem klinkt schoon
Als der vooglen ochtendtoon,
Na 't verzonken aeklig duister.
O, die naem is 't treffendst lied,
Dat, bevrijd van aerdsche kluister,
Uit de borst ten hoogen schiet.
O, die naem is dichtersprank,
Zieldoortintelende klank,
‘Denkt (roept by) aen moeders min,
Aen den zegen van uw vader,
Aen den roem van 't groot gezin!
Hier, by moeders wellusttraen ,
Hebt gy d'eersten stap gedaen;
Daer, om gade- en vaderzegen,
Stroomde mede uw danktraen af;
Ginds, by 't voorgeslacht gelegen,
Wacht u, wie u 't leven gaf.’
Toon me een Belg, die, zwaerverjukt,
't Voetspoor van de vreemden drukt,
Wien dit heilwoord koel kan laten,
En gy toont me een vuigen slaef,
Dien en mensch en Godheid haten,
Als onwaerd der vryheids gaev'!
| |
| |
Heilig, ja, der vaedren grond!
Als het heir, dat zich verbond
Om de Gallen neêr te vellen
Op den Groeningsakker, 't bloed
Fier door de aedren voelde zwellen
Van heldhaften vryheidsgloed:
Als elk overste van 't heir
's Heeren lichaem nutte, en neêr-
Knielde, en voor den priester bukte,
Bracht elk kryger ook wat aerd
Van den erfgrond, dien hy drukte,
Aen de lip, en greep naer 't zwaerd.
Weinig, dat ons Vaderland
Pronkt met koren overplant,
Geurt van aengewonnen bloemen,
En, op kunst en werkzaemheid
Bly met stillen trots mag roemen,
Zeetlend in zijn majesteit.
Belgie is zoo schoon, zoo schoon!
't Draegt een frissche deugdenkroon,
't Blinkt van de eerglans onzer vaderen;
't Spreekt zoo innig tot het kroost,
Dat, met Belgisch bloed in de aderen,
Zelfsverloochning schuwt - en bloost!
| |
| |
Hoe vergat by toch den grond,
Waer zijn zorgrijk wiegjen stond,
Belgies zoon en onze broeder?
Hoe vergat zijn doodsche ziel
Ooit di{problem} onvergeetbre moeder,
Welker oogstrael op hem viel!
In Calypsoos bloemengrot,
Op de koets van 't mingenot,
Bleef Ulysses ziel verlangen
Naer het vaderlandsch gewest,
Als een luchtige arendnest.
Die voor de eer der vaedren gloeit,
Aen hun wieg en graf geboeid,
Is een struik der moederstreken,
Slechts door hare zon gestoofd,
En op vreemden grond bezweken,
Met weldra verkwynend hoofd.
't Heimwee grijpt den lyder aen
Op de ontzetbre golvenbaen,
Onder Nova-Zemblaes hemelen,
Even fel en zonder troost,
Als waer de oosterroozen wemelen,
En de oranje bloeit en bloost.
| |
| |
De Eeuwge stempelde ieder volk
't Voorhoofd met een teeken, tolk
Van den stam, uit welken 't steigert:
't Is de zoete moedertael,
Die haer schat aen niemand weigert,
Als de gouden zonnestrael.
Ja, die hand van 't stargewelf
Uitgebreid, beperkte zelv'
Ieder land door stroom of bergen;
Ieder volkstam, door een spraek.
Waerom d'Alvoorziende tergen,
Tongverkrachter? vrees zijn wraek!
Gy ontsnapt niet aen heur zwaerd:
Vreemdling blijft gy in heel de aerd'!
Wat den armste God wil schenken,
Wijst ge onzalig van de hand;
Gy bespot des Hemels wenken:
Gy verdient geen Vaderland!
Broeders, van den vreemde vry,
Is 't een doling, laet ze my!
Neen, geen Belg kan zoo verbasteren,
Dat hy dierlijk-diepontaerd,
't Land der vaedren durv' belasteren;
't Land, wier schoot hem heeft gebaerd.
| |
| |
En, beneden 't ras verlaegd,
Dat, aen bonk en eikel knaegt,
't Land kon uit zijn hart verdelgen,
Aen uitheemsche glans vergaept,
Waer de onsterflijkheid der Belgen,
In hun heldengrootheid, slaept.
Lok den wilde ver van 't strand,
Waer zijn hutjen staet geplant;
Durf hem met geschenken naderen;
Welk een antwoord gloeit u aen?
‘Hiet den beendren myner vaderen,
Tot de reistocht op te staen!’
't Deed altijd mijn harte goed,
Dat ik, met verdwaesd gemoed,
Tael, noch Vaderland verzaekte -
Dat my Neêrland alles was -
Dat mijn dichtgloed voor haer blaekte,
Die eens neêrknielt by myne asch.
Wat zegt rang en schat by 't lied,
Dat de ontroerde borst ontvliet,
En des Dichters leed verzachtte?
Na zijn inslaep, eeuwen lang
(Zielverheffende gedachte!)
Leeft zijn hart nog in dien zang.
| |
| |
Dwazen, bast! bespot de kunst
Van die nooit uw haetbre gunst,
Nooit uw penning heeft gebedeld!
'k Voel 't: het vaderlandsche lied,
Door geen laegheid ooit ontedeld,
Dat sterft by den landaert niet.
Prale met geleende pracht
't Graf, dat nog naer wierook tracht:
'k Moge in stille vrede rusten,
Daer, waer 'k speelde aen Moeders hand,
Op van jongs af zoete kusten,
Op 't door my bezongen strand.
Daer, ter schaêuw van 't heilig kruis,
Moge ver van 't stadsgedruisch,
's Aerdrijks mond op my zich sluiten;
Tusschen 't gras, dat weelig tiert,
't Stil vergeet-my-niet ontspruiten,
Dat der vriendschap voorhoofd siert.
Ja, wanneer gy me eens beweent,
Broeders, legt dan mijn gebeent'
Naest mijns Vaders waerd gebeente,
By des Denders lachend strand.
Schrijft op 't needrig grafgesteente:
Hy bezong zijn Vaderland!
|
|
Auteursrechtvrij