Vaderlandsche poëzy. Deel 3
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 183]
| |
Verbroedering met Duitschland.aant.Zoo ver het duitsche wordt gesproken,
Zoo ver strekt zich ons vaderland.
Van 't Alpgebergt tot aen het Broken,
Van de Oder tot aen't vlaemsche strand.
ph. blommaert.
Heerlijk, o dubbele Telg van germanischen oorsprong, verheft ge u:
Onverbasterde vrucht uit éénen volkstronk gebaerd;
Neder- en Hoogduitsch, forsch als Romes heldhafte bedwingers,
Als de trotsche Rhijn grootsch en verwislend en vry;
Schoon, in eigene pracht, als onze bevallige maegden,
Zoetjens den roozenblos parend aen 't lelienblank.
Schitterend blinkt nu, Germaenje! uw Dichtkunst in de oogen der volken,
Die verhevene zon, lang door den vreemdling ontkend.
Klopstock verscheen; hy verscheen, met hemelgezangen gewapend;
't Vaderland boog voor hem; Godsdienst omkransde zijn hoofd.
Zelfs het waenzinnig Parijs, dat immer uw barden miskende,
Toen nog 't wellustige lied enkel haer kittelen kon,
Riep: ‘Messias' een strael uwer glorie glimt op het voorhoofd
| |
[pagina 184]
| |
Van den engel, gedaeld, onder een stervelings beeld.’
Neêrland, uw kunststar verschuilt nog ten halve; de lier uwer barden,
Overklonk nog niet, zeegrijk, uw needrigen grens.
Eens zal ook 't heuchelijk uer van 't recht voor u slaen; en de vreemd
Staet verstomd, en het kind bloost om der vaderen schuld,
Die de volgeurige roos, op eigen erve gerezen,
Voor het vergiftigd gebloemt, elders ontsproten, vertrad.
Fredrik de Groote verkracht de onduitsche veder en ziele,
Voor den afgod gebukt, die in de kluister hem sloeg.
Fredriks grootheid verzinkt, in de oogen des vaderlanders,
Door verblindende glans, scepter noch degen, misleid.
Maer eens Schillers beeld dat schokt het harte des Duitschers;
Dat streelt innig den Belg; dat is een vaderlandsch beeld.
Stout vernuftenchoor, die, zonen van Kant en van Goëthe,
D'afgrond, beschouwend, doorpeilt; zingend, de starren betreed.
Gy, die de schatten van 't vlaemsch zoo vlytig ontgravend en purend.
Menig vermiste paerl wêer in de taelkroone zet;
Sluiten wy d'ouden band, daer de natuer ons in knoopte,
Nauwer en nauwer toe; ademen wy met één ziel!
Voeren wy 't menschdom den droom van godlyke stervlingen nader
't Harte verhoogd boven 't stof, 't brein door de rede verklaerd
Streven wy naer één doel, bekroond met eeuwige straelkrans -
't Aerdeverhemelend doel: kunst, en verlichting, en deugd!
Broeders (getuige het Cesar)! kinderen van ééne moeder!
Heeft niet op d'eigen schoot vroeger ons Vryheid gewiegd?
Heeft niet uit Duitschlands oord heur adem forschig geblazen,
Als 't woord: Vryheid der ziel' de aerde, als een donder doorklo[...]
| |
[pagina 185]
| |
Throonen bezweken, 't altaer schokte: maer zuiverder hemel-
glans omgolfde 't zacht, na dien weldadigen storm.
Vochten wy niet te saem voor onze besprongene vryheid,
Op dien vreeslyken dag, toen ons één vaen had vereend?
Toen ons bliksemend oog het uer der Godswrake spelde;
Toen de Man des bloeds onder onze armen bezweek?
Heffen wy voor 't behoud van onze zelfstandige waerde,
Met onwrikbaren arm, manlijk de schilden te saem.
Weg, wie ons eenmael knelde in onvergeetbare boeien;
Die, als het slachtvee, ons volk dreef naer zijn bloedigen luim!
Weg de lichtzinnige buer, die Belgies tong wil verplooien,
Opdat de laetste sprank doov' van 't germanische vuer;
't Kroost de geschiedenisblaên der vaderen zelfs niet begrype,
En voor den vreemdeling kruip', als een verdierlijkte slaef!
Broeders wy strenglen een kroon voor 't beeld des Dichters van Walstein,
Wiens onsterflyke pen Nederland maelde voor de aerd',
Dat, hoe nietig, het oog op de vryheid vlammend geslagen,
Gantsch ééne wareld in Flips tachentig jaren braveert.
Broeders, o, als het beeld van Rubens op deze kust rijst,
Juicht dan by onze vreugd! spreekt dan: ‘Zy juichten met ons!’
Broeders, prest de druif, op het vruchtbaer-omkronkelde Rhijnstrand
Zwellende rypgestoofd, bly in de purperen kroes.
Heft die plechtig omhoog, en roept in verheven verrukking:
‘Waerdige Duitscher en Belg, op uw verbroederingsband!’
Mei 1839. |
|