Vaderlandsche poëzy. Deel 3
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 139]
| |
Aen een Belg in zijn vaderland wedergekeerd.aant.U valt een heil te beurt, dat duizenden ontberen.
robyn, aen E.B. Quaetfaslem.
De tijd renn' voort op vlugge wieken,
En pletter' met zijn reuzenvoet
De bot en bloem, door 't morgenkrieken,
In haer ontplooien, pas begroet;
Kunstvriendschap, die de broederbanden
Bly uitslaet tot de verste stranden,
Spot met den dwingland van 't heelal.
Zy zetelt op het puin der jaren,
En paert weêr oude kunstenaren,
By welkomgroet en feestgeschal.
Zou niet de teedre vrouwe pralen,
Die haren zoon, als aen het graf
Ontstegen, weder in mag halen,
Na hy ze jaren lang begaf?
| |
[pagina 140]
| |
Zou zy geen warme kussen schenken,
Als hy, die harer bleef herdenken,
Spreekt: ‘Moeder, 'k ben nog uwer waerd,
Nog waerd uwe onbevlekte telgen,
Nog waerd mijn voorgeslacht, de Belgen,
Wier luister uitblonk voor heel de aerd'?’
Zou geene danktraen 't oog ontspatten,
Als zy hem weêrgevonden heeft,
En mag in minnend' arm omvatten,
Terwijl heur hart van vreugde beeft?
Gewis! zy voelt het: ze is nog moeder,
Zy looft den eeuwigen Behoeder,
Den vaderlyken Opperheer;
Zy voelt een vreugd, als toen zy baerde,
Als slechts een moeder kent op aerde,
En beiden knielen, dankend, neêr.
Ja, Belgie is die teedre moeder,
Gy zijt die langgewenschte zoon.
Zie! Vlaendrens kunstenaer, uw broeder,
Omvlecht u met een hoogtijdskroon.
Hy, de oude vriend, drukt u de handen,
Wanneer gy weêrkeert op de stranden,
Waer uw beveiligd wiegjen stond,
En, met verheven gloed in de aderen,
Voor 't aenschijn van den God der vaderen,
Ter neêr stort op dien heilgen grond.
| |
[pagina 141]
| |
Wat brave sterfting zal niet juichen,
Trots afgematten pelgrimsvoet -
Niet d'opgetogen schedel buigen,
Wanneer hy 't ouderdak hergroet?
Hoor 't zwaluwheir! het kirt van blyheid,
Als haer de lieve lent de vryheid
Ter weêrkomst gunt naer 't zoet gewest,
Waer 't de eerste toontjens, piepend, slaekte,
De wiekjens repte, minde, en waekte
Op 't donsen kroost in 't leemen nest.
Vry vlecht' de Wezer om uw hairen
Een schitterende burgerkroon,
De liefdekrans van kunstenaren
Staet aen uw hoofd niet minder schoon.
Ze is in 't bevoorrecht land ontloken,
Waer eens Erasmus heeft gesproken,
De Groot, Stevijn en Marnix dacht;
Waer grootsche Bouwkunstwondren klimmen;
Waer Rubens, reus der glorieschimmen,
Zich opheft uit der eeuwen nacht.
Die krans siert heerlijk zulke slapen.
Hoe past de vaderlandsche bloem
Aen die zijn zelfeer heeft geschapen,
En in die zelfeer onzen roem!
Zy tuigt, dat Belgies vaderlanderen,
Ter schaêuw van kunst- en letterstanderen,
| |
[pagina 142]
| |
U minnen, welke tijd er vlood,
Sints hunne hand hier de uwe drukte;
Zy tuigt, dat gy hun ziel verrukte,
Ja, dat ze u minnen tot de dood.
Uw land blijv' dierbaer aen uw harte!
Hier rust der oudren waerd gebeent';
Hier leest hun zoon, met fiere smarte,
Hun lof op 't marmren grafgesteent;.
Hy ziet er Kunst en Wetenschappen
In 't zonnelicht der vryheid stappen,
En reiken u de zusterhand;
U, die, in 's levens lentedagen,
Een band hebt om haer kroost geslagen;
U, d'echten telg van Nederland!
En thands, dat de ouderdom uw lokken
Met zilverblanke kroone tooit,
O Kunstenaer, voelt gy u schokken,
Als gy de kniên voor Belgie plooit.
Wat eer u elders toe mocht stroomen,
Geene eer haelt by 't verwellekomen
Van 't oord, dat u als zoon ontfangt.
Geen luidbezongen zegepralen,
Die by den lach van Belgie halen,
Al ze u aen moederboezem prangt.
| |
[pagina 143]
| |
O Vriend, o Broeder, ga, waer henen
De dankbaerheid, de plicht u wenkt;
Gy zijt niet uit het hart verdwenen,
Dat gy met zoet herpeinzen drenkt.
Ga, waer uw schepping rijst, die tempel
Die zich, gewyde hemeldrempel,
Als op 't gebergte een ceder, heft;
Waer, zuiver als de roozenbloesem,
Neen, zuiver als uw Christenboezem,
Uw bouwkunst oog en ziele treft.
Gelijk de lamp, die voor de altaren
Ook in het zwygend duister waekt,
Zal vaek ons hart een bede baren,
Wanneer 't godvruchtig slaepuer naekt.
‘God (zal 't verzuchten)! hoed hem, verre
Van ons! hem blinke een welvaertstarre
Als vader blyde, als echtgenoot.’
En laet de vreemdelingen spreken:
‘Der Belgen glans blinkt onbezweken:
Hun ziel en kunst is even groot,’
|
|