|
| |
| |
| |
Belgies lotbestemming.
Wie immer op Parnas me in 't renperk moog' verwinnen
Ik blijf, dit zij mijn eer, mijn Nederland beminnen.
Zijn voorspoed is mijn vreugd, zijn ramp was steeds mijn smart:
Ken uwen Dcihter aen dien grondtrek van zijn hart.
Wanneer de nacht haer krip om de aerde houdt geslagen,
Dan ook rijst voor mijn geest de roem der oude dagen.
Ik zie het voorgeslacht, nog ongevormd en ruw,
Of reeds beschaefden zacht, maer steeds de boeien schuw;
Het zy 't den adelaer des Kapitools ontvleugel',
Der Gallen overmoed op 't Groeningveid beteugel',
Of onder 't slachtmes-zelv', met onverwrikte ziel
En ouverbleekte wang. in Hoorne en Egmont, kniel.
Hoe jubel ik, waer 't, vry, ontrukt aen hartbeklemming,
Zich opheft! Hoe ontroert my Belgies lotbestemming
Na fellen staetsorkaen! hoe roep ik d'Eeuwige aen
Min door onmachtig woord dan door verrukte traen!
| |
| |
Zoo smacht de bleeke kranke, op 't bedde neêrgezonken,
Wien 't minste slaepj' ontvliedt, dat hy de zon zie vonken
Die op zijn jammersponde eerst zachte koestring giet',
En zijner eenzaemheid het heul eens engels bied',
In stroomend licht gedaegd. Zoo smacht, op verre stranden,
Het vaderlandsche hart, opdat het, los van banden,
Het oudrendak herzie, en moet, hy sterven, sterv',
Maer eerst nog éénen kus, den moederkus, verwerv'.
Ja, heilig Vaderland, 's nachts dweep ik me in 't voorleden
Of in de toekomst; en geen rust koomt toegetreden
Voor hooger geest, wiens hand myne oogen zachtjens sluit,
Mijn vaderlandsche zucht (die ziele myner luit!)
Tot d'Opperkoning voer', die 't lot der Nederlanden
By storm of kalmte draegt in alvoorziende handen.
Is 't waerheid, of is 't droom? Als ik hem tegenhijg',
Als ik in 't vlammende gebed hem naderstijg',
Verneem ik soms een stem, by 't zielverheffend duister -
De stem eens hemelings, met liefelijk gefluister:
‘O Broeder, met wat leed nog Belgie worstlen moog',
Hoop, biddend! 't wordt bewaekt door slaeploos Vaderoog.
Hoop! de eer- en welvaertzon zal door de nacht eens breken;
Eens zal het vaderland tot elken boezem spreken,
Die Belgies waerde voelt; en 't voorgeslacht bezielt,
Van uit de graven, 't kroost, dat voor hun beendren knielt.
De spreuk: Ik ben een Belg! zal op elks lippen gloeien.
En dan, de laetste traen die langs uw wang zal vloeien,
Is de opgetogen traen van liefde en dankbaerheid,
Waer 't dichterlyke hart zyne onmacht meê beschreit.’
| |
| |
O, herinnert ge u die dagen
Als het volk (geen volk voortaen!)
Voor des Arends bliksemslagen
Viel, door rampen overlaân.
Moeders, met ontbonden vlechten,
Met verbleekte, doodsche koon,
Gilden tot des dwinglands knechten:
‘Monsters, spreekt: waer bleef mijn zoon?’
Vaders stortten stervend neder,
By den koelen oorlogsmoord.
‘God zag ik hem nog eens weder!’
Was hun laetste wensch en woord.
Maer tot God was opgeklommen
De ongehoorde wanhoops-tael,
En des dwinglands legerdrommen
Krompen weg voor 't heldenstaet;
En, terwijl de vrede daelde,
Steeg de dankbeê van den Belg,
En op 't zegeslagveld praelde
Oud-Germaenjes echte telg.
O, wat stormwolk 't uitzicht zwarte,
Broeders, heft den blik tot God!
Hy schonk balsem aen ons harte
In het onverdraeglijkst lot.
Ziet gy nog de krijgsvaen golven,
Op der Belgen siddrend strand;
| |
| |
Treurt, met kommer overdolven,
't Weêr gespleten Nederland;
Moet uw koets uw tranen drinken;
Straelt geen star in 't kleed der nacht,
Broeders, laet het hoofd niet zinken:
't Troostorakel moet volbracht!
Blink spoedig uit, o Zon van zegen!
Blink uit, en vonkel koestrend rond,
En schitter op den heldendegen,
Dien nimmer schandlijk roest verslond!
Wat kan hier d'angst nog langer zaeien,
Dient enkel weder om te maeien
't In sikkelen hersmede zwaerd?
Wat geeft ons Frankrijks woelig wroeten,
Mag Belgie weêr 't geluk begroeten,
Dat vrede en vryheid lachend paert?
Blijft onafhanklijk, Belgies zonen,
Door eigen zeden, eigen tael:
Niet strafloos ziet gy u dan hoonen,
Niet vruchtloos grijpt gy dan naer 't staet.
Zoo kweekt zelfstandigheid u glorie.
Al reze 't outer der viktorie
Weêr op een bloedig heldengraf.
Zoo oogst gy de achting in der aerde;
En uw oorspronklyke eigenwaerde
Hangt van geen vreemdlings wenk meer af.
| |
| |
Vloek op wie d'ouden stam verwrikken
Der tale, bron van zelfbestaen -
Die 't volk in fransche net verstrikken,
By d'uitgeborsten staetsorkaen -
Die 't, met geknakte vryheidspennen,
Doen vallen, en de grootheid schennen
Den vaderlander ingeplant!
Laet ze opgeklommen nietelingen
Verfranschen, maer geen burgerkringen
Berooven van een vaderland.
Heersch' vryheid hier! Elk recht is heilig
Van mensch of burger; ja, hun brief
Is voor 't verderf der tyden veilig,
Hoe zich een ledige air verhief.
Een eerlint berg' de boezemvlekken,
Des basterts! afschuw moet hy wekken,
Al zat hy onder 't tbroongewelf.
Uw grootste mannen, fiere Belgen,
Zijn opgeschoten cedertelgen
Des burgerstands, groot door zich-zelv'!
Heersch' welvaert hier! ja, dat de handel
Der oude dagen zich verbrei',
En als de ontvlamde dagtoortswandel
De zegen op zijn tred versprei'.
Hy zy begroet door werkmanszangen,
Door bedenpreevling niet vervangen
| |
| |
Hy stutte 't land op Atlasschouderen,
En de achtbre braefheid onzer ouderen
Vereeuwige zijn heerschappy!
Laet lichtverdoovers rustloos razen!
De geest der eeuw, met glans omhuld,
Bespot die nachtgezinde dwazen,
Tot de Opperwil eens zy vervuld;
En voert ons op ten heilgen tempel,
Waer, op den zachtomglansden drempel,
De menschheid juicht in 't waerheidslicht,
En, trotsend lijfs- en zieleketen,
Geen trouwer gids kent dan 't geweten,
Geen hooger offer dan den plicht.
De Nijl heeft op zijn vruchtbre stranden
't Alkoestrend liefdebeeld van God
Met vloekend tieren aen zien randen
Door 't diepverbaesd barbarenrot.
Vergeefsche woede! zinloos gillen!
Terwijl zy hun geraes niet stillen,
En dolle wrok hun ziel verblindt,
Schiet, in haer glorie opgevaren,
De zon die vuige lasteraren
Door de aengewassen tintels blind.
| |
| |
Verwar, o Dienaer des Alhoogen,
Uw heilig brein in 't vlekkend niet.
Verhef u naer de starrenbogen,
Als wierookgeur die opwaert schiet.
Wees de aedlaer, die verheven vlerken
Fier uitslaet door de azuren perken,
De zonne staert in 't aengezicht,
En uitroept, in die pracht verloren
O Sterfling, 'k ben op aerd geboren,
Maer leef in 't bovenaerdsche licht
Geen wangeloof ontsteek' Gods zonen
In haet, in helschen folterbrand.
Wat altaer de edelen bekroonen,
De hemel is hun vaderland.
Weest waerdig uw rechtschapen ouderen!
Wat pak er neêrzinke op uw schouderen,
Dat u de moed met kracht omgord'!
De Leeuw, dit beeld van Neêrlands braven,
Bewaekt te Waterloo hun graven,
En staet de nagels onverkort!
Zoo moog' by 't onverpoosd ontwikkelen
Van wat natuer of vlijt ons schonk,
De volksgeest klimmen, ieder prikkelen
Tot aenkweek dier gewyde vonk,
Met warmer yver te onderhouên
Dan 't vuer van Vestaes tempelbouwen;
| |
| |
En de electrieke vonk gelijk -
De volksgeest, die de glorieblaêren
Der vaedren doet in 't hart bewaren,
En één gezin maekt van een rijk.
Zoo mogen marmren beelden tuigen
Dat Belgie moed en deugd waerdeert,
En, wie voor vreemde goden buigen,
Hare eigen kindren mint en eert.
Zoo moog' haer roem voor de aerde staven
Hoe de oude broeder der Bataven
Nog waerdig is van 't voorgeslacht,
Dat hem die aller volken nekken
Vertrad, tot de eerspraek wist te wekken:
Geen stam is dapperder geacht.
O, kon mijn hart een toekomst vormen,
Gelijk 't wellustig droomt voor 't land,
Geteisterd door zoo felle stormen
By 't scheuren van den volkenband,
Hoe zou ik (echte Nederlander,
Ter schaduw van den kunstenstander),
By 't storten op dien heilgen grond,
Met vuerge beê ten hemel snellen!
Wat welvaert zou mijn lied voorspellen!
Hoe daverde mijn feestzang rond!
| |
| |
O God van Neêrland, God der vaderen,
Voltrek dien droom van 's dichters hart,
Die 't onverbasterd bloed door de aderen
Bruischte in den afgrond van de smart.
Voltrek dien vôôr een liefdryke engel
Myne asch met dierbare assche mengel',
En daer godvruchte vriendschap kniel'.
Ontsteek die starren van verlichting
En welvaert voor der vaedren stichting,
En 'k sluimer in met zaelge ziel.
1834.
|
|
Auteursrechtvrij