|
| |
| |
| |
Vaderlandsliefde.
Ja, zelfs al wierd uw strand door 't helsche meir besproeit,
Noch minde ik u, mijn Wieg; mijn beenderen zult gy dekken.
Een wareldburger ben ik niet,
Zoo klinken Tollens snaren;
Zoo galmt ook mijn verbroedrend lied,
Zoo stort, by neêrduitsch harpgeluid,
Mijn zucht en ziel voor 't land zich uit.
'k Bemin godvruchtigheid en deugd,
Voor wat altaer zy knielen.
Mijn borst stroomt vol van reine vreugd,
Mijn oog ontgloeit van zoet genot,
Zie ik een sterfling beeld van God.
| |
| |
Maer nimmer klopt die borst meer snel
Dan om de deugd der Belgen:
Maer nimmer blinkt dit oog meer het
Dan om hunne echte telgen,
Of schal en schater ik meer bly
Dan als ik 't land mijn wierook wy'.
Ik ween, wanneer de Parthenon
Ik ween, wanneer verlichtingszon
Verzinkt in de Iberbaren:
Mijn heilwensch klieft de verste lucht,
Waer 't menschdom kruipt, en zinkt, en zucht.
Maer dieper nog doorknaegt my 't leed
Als bastertras den Belg vertreedt,
En licht en duister kampen;
Maer forser in die jammernacht
Dreunt bardenvloek, by broederklacht.
Ik juich, waer Rome 't hoofd zoo trotsch
En Zwitserland, by berg en bosch,
Die 's hemels welving tergen,
En waer, met kunstglaus overdekt,
Parijs Atheen uit 't graf verwekt.
| |
| |
Maer blyder zie ik Antwerps vest
Fier op zijn toren wyzen,
En dieper treft my 't Gentsch gewest
Waer prachtgebouwen ryzen,
En zaelger mymer ik by 't puin,
Montaigel, van uw reuzenkruin.
Ik dweep, waer Maro of Homeer
My aengrijpt in zijn zangen;
'k Snel Milton na in hooger sfeer;
En 't lied houdt my gevangen,
Waer Lamartines ziel in zucht,
Op engelwieken 't stof ontvlucht.
Maer teedrer roert my Tollens toon,
En sterker Helmers donder;
Een heiltraen meerder valt ten loon
Aen Belgies vrouwenwonder,
Die d'ouderlyken roem verbreidt
In hooge dichterzaligheid.
'k Ontgloei en blaek, waer my de geest
Waer my Canova noodt ten feest,
Dat ziel en zinnen boeide;
Waer Paganinis vedel klinkt,
En alles wegsmelt en verzinkt.
| |
| |
Maer vuriger lig ik geknield,
Waer Duquesnoy den steen bezielt;
Waer Volders orgel toovert;
Waer scheppend kunstpenceel elk jaer
Zyne offers brengt op 's lands altaer.
'k Verbaes, waer Englands nyvre hand
Het stoomgevaert bevleugelt,
En golf verkrimpen doet en land,
En zelfs den tijd beteugelt;
'k Verbaes om 't schrander fransche volk,
Dat stijgt en omdrijft door de wolk.
Maer inniger ben ik verrukt,
Waer Koster staet verheven;
Waer in elk stap op 't veld gedrukt
Een lesse staet geschreven:
Waer 't oord, geteeld uit slijk en bosch,
Zich opheft in zijn ryken dosch.
Petrarchaes zangerige tael
Streelt mijn gekluisterde ooren;
Racine (een zachte zonnestrael)
Blijft mijn gevoel bekoren,
En Klopstocks bovenaerdsche toon
Klinkt voor 't godsdienstig barte schoon.
| |
| |
Maer wen de tael my tegenvliegt,
Waer Moeder my in zegent -
By wier gezang ik werd gewiegd,
Is 't dauw die nederregent;
Is 't hemelval die zielen laeft,
Aen vreemden taelband niet verslaefd.
Maer, wen de tael my tegenvloeit,
Waerin ik 't: Onze Vader!
Heb uitgestort als kind, ontgloeit
My belgisch hart en ader,
En 'k hef my tot der vaedren God,
En juich om mijn bevoorrecht lot.
'k Bewonder elke heldendaed
Wier glorie door geen tijd vergaet,
En drijft op breede wieken;
'k Bewonder Willem Tells geweer,
En 't aerdömbliksmend fransche heir.
Maer grootscher treft my Godfrieds naem,
Dien 't Christenheir verzelde,
En Piet de Conincks heldenfaem,
En Doornijks beuklaer houw en trouw,
Marie Lalaing, die groote vrouw!
| |
| |
'k Bemin Lascases liefdemoed,
En sint Vincent; die helden,
Wier harten voor den tegenspoed
Wier dierbre naem niet sterven zal
Dan by den doodsnik van 't heelal.
Maer, waer Goffin my tegenstraelt,
Klopt trotser my de boezem,
Die in 's mans deugden zegepraelt;
Haer aêmt, als roozenbloesem;
En: Vlaemsche trouw! is my een spreuk
Meer balsemend dan Oosterreuk.
't Woord Wareldburger stijg' dan hoog,
En schater' voor de Franschen,
Die 't, als een wijsheidsstar, in 't oog
Der volken uit doen glansen;
Maer Vaderlander, zie daer 't woord,
Dat eindloos zoeter my bekoort.
Wel, klinke en klater' dan mijn luit
Zoo ver er Belgen spreken!
Ik ben een nederlandsche spruit:
'k Leef eerst voor deze streken.
Een wareldburger ben ik niet;
Zie daer, wat uit mijn boezem vliet.
| |
| |
My Belgie, ja, voor dit heelal,
My Belgie de eerste weelde;
My dierbaerst veld en woon en wal,
Waer ik als wichtjen speelde;
My dierbaerst de aengebeden kust,
Waer ik eens naest mijn vaedren rust.
Een wareldburger ben ik niet,
Zoo klinken Tollens snaren.
Zoo galmt ook mijn verbroedrend lied
Zoo stort, by neêrduitsch harpgeluid,
Mijn zucht en ziel voor 't land zich uit.
|
|
Auteursrechtvrij