Vaderlandsche poëzy. Deel 3

[p. 86]

Poot.aant.

Wie moet een' ambachtsman niet vrolijk zingen hooren,

Daer hy zijn hantwerk drijft? Een liedt verlicht zijn last.

Zoo kort mijn ploegerbuur, langs d'opgesnede vooren,

Met fluiten en gequeel de lange dagen vast.

poot, Voorzang.

Waer popel en linde 't verliefde geblaêrt,
Met slingerende armen, zoo lommerrijk paert,
Op bloemen en groente der lachendste streek,
By 't morrend gesuizel der zilveren beek,
Lag, 't voorhoofd gebogen op 's elboogs albast,
Mijn meisjen aenvallig, en mymerde vast.
Heur hairlokken golfden (versierd met een roos,
Min aerdig en frisch dan haer maegdlyken bloos)
Met zwierige kronkling, naer lust van den wind.
Een boekjen ontvalt haer: ze ontwaerde haer vrind.
Daer vliegt ze in myne armen, met minnenden lonk,
En prangt me aen den boezem, gevlogen in vonk,

[p. 87]

 

En schenkt my een zoentjen, een zoentjen zoo zoet

 

Als 't vryende duifjen aen 't doffertjen doet.

 

‘Van waer, o Geliefde! van waer my dit heil?

 

Hoe gul biedt ge 't kusjen, voor schatten niet veil.

 

Bewoog u de kalmte van 't heuchelijk uer,

 

De liefde, de lente, de hemel, natuer?’

 

- Neen (sprak ze, en een lachjen omzweefde het rood

 

Der zaelgende lippen): ik las onzen Poot.