Vaderlandsche poëzy. Deel 3

[p. 88]

Helmers.

...... Tot aan het uur des doods,

Als Nederlander, op dien schoonen eernaam grootsch.

helmers, de Holl. Natie.

O gy, wiens gloriespoor van eigen glansen schittert,

Die, als de condor, boven 't laeg gevogelt reest,

Die, op de dweepzucht en de dwinglandy verbitterd,

Ze in d'afgrond nederbonst, gelijk een wrekend geest;

Gy, die mijn neêrlandsch hart voor de eer der heilge vaderen

Bezielde, en ondersteunt in 't dichterlyke doel,

O stoutgespierde Bard, met hollandsch bloed in de aderen,

Zoon van verbeelding, zielsverheffing en gevoel,

O, mocht ik eens, als gy, een zuil der Natie stichten

Waerby ik 't daglicht zag! welk een benijdbaer lot!

Dien stouten lauwerstam zou geen orkaen ontwrichten:

Het zaed, waeruit hy spruit, ontfangt de mensch van God.

De vlam, die 't hart doorblaekt van d'echten vaderlander,

Is voor den roem te groot, kan dien versmaden zelfs.

[p. 89]

 

Die zucht, die fiere zucht, ziet op den gloriestander

 

Met onverschilligheid: ze is telg des zongewelfs.

 

De vaderlandsche bard, van hoogere inspraek zwanger,

 

Is meer dan kunstenaer: hy 's priester van de deugd.

 

De traen der eeuwen drupt op de assche van dien zanger.

 

Wat stelt gy tegen, Aerde! aen 't voorgevoel dier vreugd?