Vaderlandsche poëzy. Deel 3

[p. 90]

Feith.

Geen Nederlander moet dien grijzen bard vergeten,

Die aan verflaauwde kunst vernieuwde veêrkracht gaf.

Men huldige, aan den rand van dezen zerk gezeten,

Den zachten zanger van het Graf.

der beer, by 't graf van Feith.

Gy, die de rede paert aen zuiver zielsgevoel;
Wiens hart voor vaderland, voor deugd noch godsdienst koel,
Een vriend verlangend zoekt, een zusterlyke ziele,
Die in het heiligdom der schepping naest u kniele,
En, hier beneden reeds den loggen boei van 't stof
Afschuddend, zich verheff' tot in het starrenhof;
Die liefde in onschulds tooi doet pryken; de eer der dapperen,
De Ruiter, uittrompet, zoo verr' 's lands vanen wapperen,
Door hem verdedigd en met glorie overglansd;
Die met een lentekroon den Ouderdom omkranst,
Nu de Eenzaemheid bezingt, dan weêr 't gewoel der Wareld,
Terwijl een zaelge traen op 't heilig speeltuig parelt;
Dien kostbren schat, dien vriend, dien broeder vindt gein Feith,
Den zanger van het Graf en van de Onsterflijkheid.