Vaderlandsche poëzy. Deel 2
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 156]
| |
De Waterloosche Leeuw.aant.....Wie kan 't harden
Voor het vier van 't Leeuwenoog?
vondel, de Zeeleeu op den Teems.
Daer staet hy nog, spijt die verfranschte slaven,
Voor deze zon verzinkende in hun nacht.
Daer staet hy nog, ter waek der heilge graven
Van 't heldenvolk, groot als ons voorgeslacht.
Op 't hoog gebergt, met glorieglans omtogen,
In 't veld waer rust volgde op het moordgeschreeuw,
Schiet hy naer 't Zuid den bliksem zyner oogen,
De Waterloosche Leeuw.
‘Bonst hem in stof, o 's lands beschreven vaderen!’
Zoo riep een tong, verplooid naer franschen trant.
Maer 't vorstlijk dier, dat hen ziet peinzend naderen,
Brieschte in hun oor: ‘'k Verzinlijk 't vaderland.’
| |
[pagina 157]
| |
Maer, als een God, wiens altaer men wil slechten,
Verschrikte hy Wandalen onzer eeuw:
Ze ontzagen hem, den wreker onzer rechten,
Den Waterlooschen Leeuw.
Ha, nieteling, gy beeft voor Neêrlands luister!
Gy beeft voor hem, die legeren verscheurt,
Als rag verscheurt, by de aengegrimde kluister,
En 't vrye hoofd omglansd ter starren beurt.
Ja, beef! ons land wordt niet zoo licht bedolven
In schande en wee. Als de onverzetbre Zeeuw,
Rijst uit den drang der vyandlyke golven
De Waterloosche Leeuw.
Hy 's uit de heup van d'ouden Leeuw gesproten,
Wiens forsche stem het allerverste land
Doordaverde; die, 't Oosten toegeschoten,
De halve Maen rukte in het bloedig zand.
Waer deez' verscheen, daer sidderden de wateren -
De grond barstte op, by 's vyands laetsten schreeuw.
Begroet, o Belg, met eindloos jubelschateren
Den Waterlooschen Leeuw!
De Leeuw blinkt uit op onze aloude vanen,
Op 't zegeschild van 't slapend ridderchoor,
Om 't jongste kroost tot fierheid aen te manen.
Zijn felle klauw tart nog den hanenspoor.
Doch, waer hy sta, waer hy heldhaftig flonker',
Zoo rein van borst als verschgevallen sneeuw,
| |
[pagina 158]
| |
Hier rijst by schoonst: want hier klom uit het donker
De Waterloosche Leeuw.
Rijs, dierenvorst, met de oogen naer het Zuiden,
Dat gy verplette in d'onvergeetbren strijd.
Vlieg van 't gebergte, als 't weder storm zal luiden,
En hier de mond der graven opensplijt;
Kamp in uw kracht, omkroond van heidenschimmen!
Wie 't vaderland wil maken tot een weêuw,
Beproeve uw klauw, en stijg dan weêr ter kimmen,
O Waterloosche Leeuw!
|
|