Vaderlandsche poëzy. Deel 2
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 129]
| |
Balladen.Indien ik van des Hemels gunst
Een dierbren pand ooit mogt erlangen,
Dan koos ik uit het ryk der kunst
Een gouden harp voor wondre zangen.
Een harp te voren nooit bespeeld,
Die kleuren uit haer klanken teelt,
En in wier ongekende toonen
Er levende tafreelen woonen.
ledeganck, Boudewijn.
| |
[pagina 131]
| |
 | |
Godfried en de Zwaen.aant.Zie daar den vogel flux omhoog
En naar den toren streven.
bilderdijk, Elius.
Op dankbare kniën lag Godfried geknield,
Met heiligen moed, als Gods wreker, bezield,
In 't aenschijn van Solimans vesten,
En, biddende, zag hy ter hemelenbaen.
Daer zonk uit de heldere starrengewesten,
Op klepprendre wieken, een lieflyke zwaen.
Zoo blank als de lelie, zoo blank als de sneeuw,
Genaekte de vogel met vreugdig geschreeuw,
En kwam om hem zweven en zwieren,
En draeide tot viermael om 't voorhoofd, belaên
Door godsdienst en koenheid met ridderlaurieren.
Op eens nu verhief zich de lieflyke zwaen.
Zy breidde de pennen, als zegerijk, uit!
En, zie! in haer spoor vloog een zwaentjen, een spruit,
Zoo blank en zoo bly als die vogel.
Op een van de torens, die Godfried zag staen,
Daer streken zy neêr, en de schuttende vlogel
Der oudste bedekte de jongere zwaen.
| |
[pagina 132]
| |
En dieper boog Godfried en 't leger ter neêr;
Zy dankten en smeekten met geestdrift den Heer,
Die voor hun een hoopstrael deed gloren.
Eerlang stapte Godfried, met zalige traen,
Jerusalem in langs den wonderen toren,
En dacht aen 't voorspellen der lieflyke zwaen.
|
|