Vaderlandsche poëzy. Deel 2

[p. 133]

De Belgische Kruisvaerder.

Voel eens hoe mijn boezem brandt!

Al mijn dappre wapenbroeders

Stappen naer het Heilig land.

van ryswyck, de Kruisvaerder.

Een belgische ridder, vol trouw en vol moed,

Omhelsde zijn liefjen zoo teeder:

‘De kruisvaen ontvlamt my het bruischende bloed;

Ras keer ik in zegeprael weder.

Zoo niet, wijd den minnaer, den Christen een traen,
En ruste ik omtrent de gewyde Jordaen.’

De vesten bezweken voor 't wrekende stael,

Waer: Vlaendren den Leeuwe! weêrgalmde.

Het kruis rees, omblonken met hemelschen strae,

Als Godsdienst den Ridder ompalmde:

Hy plantte op Jerusalems wal onze vaen,
En de oever sprong op der gewyde Jordaen.

[p. 134]

 

Hy plantte ze fier, als een tulband hem wondt,

 

En velt met verdubbelde slagen.

 

Reeds is hy gewroken: de zege dreunt rond!

 

Droef wordt hy ten grave gedragen.

 

Men wijdde den Ridder, den Christen een traen:

 

Zacht rust hy omtrent de gewyde Jordaen.

 

 

 

Wat maegdelijn treedt er, met wankelen voet,

 

Het graf van den dappere nader?

 

Het is zijn geliefde, vol trouw en vol moed:

 

‘Vereen ons, almachtige Vader!’

 

De Almachtige had hare beden verstaen:

 

Ge ontfangt haer, o strand der gewyde Jordaen!

 

 

 

Lang knielde de godsvrucht der pellegrims daer,

 

En kroonde met palmen hun zerkjen.

 

Er rees op die plaets een verheven altaer,

 

Sieraed van een nederig kerkjen.

 

Barbaren vernielden 't; de zerk bleef bestaen.

 

Rust, lieven, omtrent de gewyde Jordaen.