Vaderlandsche poëzy. Deel 2
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 105]
| |
Zendbrief van Egmont
| |
[pagina 106]
| |
De Frank, wiens ydle trots reeds dacht te zegepralen,
En Belgie door zijn voet in 't bloedig zand vertrapt,
De Frank vlood tweemael voor de ontzetbre bliksemstralen
Van 't onbevlekte stael, dat door verraed me ontsnapt!
Laet Grevelingen, laet het Sint Quintijn getuigen,
Waer 't overmachtig heir, verstoken van zijn waen,
Voor Filips zegevaen deemoedig neêr moest buigen,
En Egmont eeren, als den trouwsten onderdaen.
Waer is de spreuk: Geloof geen mensch geheel gelukkig
Voor hem zijn laetste zon ontzonk. Wie had gedroomd
Dat Egmonts adelhuis ooit voor een lot zoo drukkig
Zou bukken? Wat genot is my niet toegestroomd?
De hoogste plechtigheid zag me aen de vrouw verbinden,
Welwaerd gesproten uit alouden vorstenstand.
De held van Tunis zelf liet zich by de echt bevinden,
En drukte 't zegel van zijn gunst op d'eedlen band.
Deez' schonk my dertienmael den zoeten naem van vader,
En 'k wiegde negen zoons in d'uitgeholden schild.
Ik knielde en my ontsteeg de bede uit hart en ader:
‘Bewaer me voor het kroost, dat gy my schenken wilt.’
Nog hangt een telgjen aen Sabinas zaelgen boezem,
Dat door een lodderlach zijn liefde reeds verraedt.
En 'k zie het nimmermeer in vollen lentebloesem!
Arm roosjen, dat wellicht in wind en storm vergaet!
'k Mocht dertienmalen in de mynen fier herleven;
Elf dooden zal ik in de mynen ondergaen!
En dan, een dierbre vrouw zoo vroeg, zoo vroeg begeven!
| |
[pagina 107]
| |
O, de eens zoo schoone dood grijnst my afgrijslijk aen!
Elf telgen laet ik na, of liefst elf onderdanen:
Ras stort de huiszuil in: hun toekomst maekt my bang.
Voor hen, voor hen-alleen, o Vorst, deez' bittre tranen.
Geen bleeke vaderrouw ontsiert der helden wang.
'k Bezweer u by den naem, die nog uw rijk beveiligt,
En die in 't levend graf eens kloosters niet verzonk,
Wien ik mijn reine trouw het eerste heb geheiligd:
Bescherm de telgen, opgeschoten uit mijn tronk.
Zoo moge uw harte meê van vaderwellust huppelen,
Als gy, God zegenend, daer aen uw kindren drukt.
Zoo moog' nog hemeltroost in 't brekend harte druppelen,
Als u een hooger hand uit klemmende armen rukt.
Mijn kroost, een' enklen dag uit gantsch mijn roemrijk leven
Vergetend, en op 't spoor dat ik betrad, gesneld,
Doet voor zijn zegestael 's lands vyand mede beven,
En (zaliger dan ik) vall' 't op het eereveld!
Mijn gâ kwam in deez' wal, om vriendschapsheul te schenken
Aen die ras'kwynen moest in 't eenzaem weduwlot,
En 't dondert haer in t' oor, dat ik, naer Alvas wenken,
Met Hoorne, knielen zou, zou knielen op 't schavot.
Het is bereid-het wacht zijn prooi!-'k verschyn nog heden
Voor d'Opperrechter: 'k roep den Opperrechter aen
Tot ooggetuige van mijn trouwbehartigde eeden:
'k Heb immer voor mijn vorst en voor mijn land gestaen.
Moog' dan de natelg my geen eerezuil verheffen,
Wanneer de welvaert eens zijn traen heeft weggekust,
| |
[pagina 108]
| |
Zijn vaderlandsche vloek zal nooit mijn assche treffen,
Noch stooren in het graf mijn herbergzame rust.
Moge een geliefkoosd dorp mijn overschot bekomen!
't Slaept daer in stille vreê by 't ouderlijk gebeent.
Een traen van medely zal soms er nederstroomen,
Al draeg' mijn eng verblijf geen marmer praelgesteent!
De vaderlander zal er, weenend, eens op schryven:
‘Hier sluimert Egmonts asch; o Belgies zoon, hou stand.
Geen heldendood besloot zyne oude krijgsbedryven:
Hy viel op 't moordschavot, maer viel voor 't vaderland.’
Des bisschops voet klotst aen.. 't Wordt tijd om af te breken:
Bereiden moet ik my, om, vry van zonde en schrik,
Een grooter vorst dan Flips, nu sluierloos, te spreken.
De landverrader beve, op 't eeuwig recht hoop ik.
Zie van 't omglansd Calvaer, gekruist naest moordenaren,
Reikt de onschuld-zelve my, verlossende armen toe.
Ik kruip op 't bloedig spoor van die omhoog gevaren
Eens allen richt van daer met vreesselyke roê!
|
|