Vaderlandsche poëzy. Deel 2
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 100]
| |
Groeninge.aant.Zweert daer, bij 't heilig bloed gevloten op dat strand,
Eene onverzetbre trouw aen 't heilig vaderland!
helmers, de Holl. Natie, IIe Zang.
O Kortrijks oude vest, ik naekte u nooit, of dacht
Met diepe ontroering aen het dapper voorgeslacht,
En mijn verrukte mond, wien Groeningen ontvloeide,
Getuigde van 't gevoel, dat in mijn boezem gloeide.
Dan werd de heilge grond, waerop ik 't daglicht zag,
Waerop ik aen de borst der liefste moeder lag,
Waerop myn vader slaept, en ik naest hem zal slapen,
My dubbel dierbaer; ja, tot dichter omgeschapen,
Stroomde uit mijn volle ziel het vaderlandsche lied,
Dat stoutgevleugeld rijst, en boven de aerde schiet;
Dan vloot een warme traen ter hulde myner vaderen,
En bruischte 't belgisch bloed my snel door hart en aderen.
| |
[pagina 101]
| |
Welaen! 'k wil weder in godvruchte bedevaert,
Naer 't heilig plekjen heen, my boven alles waerd,
Waerop de dapperen, dien we onze vryheid danken,
Den val bezwoeren van de felgehate Franken,
En aen dien eed getrouw, dolle overmacht ten trots,
Hen nederbonsden door hun vreesselyke knots;
En de aerd' bewezen, dat het manlijk kroost der braven,
Wie fiere Cesar kon verdelgen, niet verslaven,
Het koenste volk nog was, dat uit Germaenje sproot,
Veel liever sneuvlend dan te beven voor den dood!
'k Bezocht den tempel Gods, in Kortrijks wal besloten,
En waer 't gebeente rust van zoo veel strijdgenooten.
In Groeningens abdy heb ik myn dankgebeên
Zoo innig uitgestort, me in 't glorierijk voorheen
Terug gedweept, geknield in de oude tempelchooren,
Zoo fier eens op den buit der gouden riddersporen.
'k Zie d'akker, waer de roem op heldengraven zit;
'k Zie Groeninge, waer 't hart van d'ongodist ook bidt.
Gegroet, o veldkapel! waer stille waslichtspranken
Den hemel voor den hier geplukten palm bedanken,
En aen het nageslacht (zoo 't dit vergeten kon)
Vermelden, dat de Belg er door Gods hulp verwon.
O, 't was een groote ziel (een ziel als de uw, De Coninck!)
Die op het doodsbed sprak: ‘Rijz' daer een bedewooning,
Waer ieder zaturdag een needrig lichtjen brand',
Ter eer der Moedermaegd, beschermster van het land;
| |
[pagina 102]
| |
Daer waer der Franken trots voor Belgies deugd moest bukken,
Daer, waer de Sporenslag my immer kon verrukken.
Dael, Groenings heldenstoet! ontfang my in uw kring!’
Hy zweeg, de brave zweeg, verhoogde onsterveling;
En, opwaert vliegend, ver van dit verblijf van smarte,
Zonk hy verheerlijkt aen De Conincks heldenharte.
Hoe dierbaer zijt ge my, eenvoudige kapel!
Ge zijt den Vlaming 't geen 't kapelletjen van Tell
Den Zwitser is. Ik stap eerbiedig tot uw drempel.
Ge ontroert me als eenig door 't genie geschapen tempel!
Ik denk aen voor- en nageslacht, en storte neêr,
En bid: ‘Bescherm het land, genadig Opperheer!
Keerde ooit een Filips hier die 's menschdoms rechten hoonde,
Die Belgies eedlen voogd verguisde, knelde, ontthroonde,
Die de onschuld in de boei, gelijk Flippine, smeet;
Hoor' dan deez' landkapel den vaderlandschen eed,
Dien eens De Coninck zwoer, en Breydel, en de dapperen
Die de oude leeuwenvaen der Belgen deden wapperen;
Den eed, dien 't belgisch heir, met leeuwenmoed bezield,
Of vrolijkstervend staefde, of zegevierend hield.’
Neen, 't nakroost van den stam, die Robert nedervelde,
Toen hy hun klein getal reeds by zijn slaven telde,
Blijft onverslaefd, zoo lang 't een degen voeren kan,
Blijft onafhankelijk tot d'allerlaetsten man:
'k Voel 't aen die zaelge traen-de onschetsbre zielsverrukking
Die hier de Belgen schokt: wy dulden geen verdrukking!
| |
[pagina 103]
| |
Versmaed u ooit een Frank (dit winderig geslacht,
Dat nimmer ongestraft uw vryheid heeft verkracht),
Belg, noem hem Groeninge! Dit woord zy hem een donder,
Als 't Brugsche: Schild en vriend! en hy bezwyke er onder!
Dit veld is 't Waterloo der onvergeetbare eeuw,
Wanneer de vreesbre klauw van d'ouden vlaemschen Leeuw
De Lelie nedersloeg, die haren trotschen schedel
Op Belgies puin verhief; wanneer De Coninck, edel
Door eigen waerde, aen Flips, die dolk vereende en zwaerd,
Betoonde, dat een volk van echt-germaenschen aert
Veeleer word uitgeroeid, dan een tyran 't verslave!
En, Belgen (wie van u naer franschen leiband drave)!
Zoo ooit de woelgeest, waer ook Frankrijks vorst voor beeft,
Zyne oevers overbruischt, uw grenzen binnenstreeft,
En uw verlokkend erf wil in zijn afgrond zwe'gen,
By 't vloekbevel: ‘Wordt fransch!’ o Belgen, toont u Belgen.
Zweert, in dit aeklig uer van hooggeklommen nood,
Zweert in De Conincks tael: ‘De vryheid, of de dood!’
Vecht dan, ten strijd getergd; verwint dan, als De Coninck!
Zoo zy der barden zang uw eeuwge moedbelooning;
Zoo tooi uw fier gelaet, dat ziel en zinnen boeit,
Het kunstgewrocht, waerop de kleur van Rubens gloeit,
En dat een jongeling, reeds grijs in kunst, deed leven,
Als hy zijn hand en ziel op 't blanke doek liet zweven;
Zoo treê geen Vlaming ooit, o Belgen! op uw graf,
Of hy bedank' wie u tot schild den lande gaf.
Daer, van uw schimmenheir, in 't avonduer omfladderd,
Zweert hy, dat nimmer Frank dit vryheidserf bezwaddert,
| |
[pagina 104]
| |
Of dat hy, by de lens: de gulden Sporenslag!
Te wapen snelt, en kampt als op dien gloriedag.
Ja, Groeninge zy 't woord, dat ons met trots beziele!
En wie te Groeninge op der vaedren graven kniele,
Met saemgevouwen hand en nederbukkend hoofd,
Wie daer aen 't vaderland onwrikbre trouw belooft,
Hoor innig tot zijn ziel die heilge graven spreken,
En worde de eedlen waerd, op vryen grond bezweken!
|
|