Vaderlandsche poëzy. Deel 1
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 188]
| |
Het Brusselch Meisjen.aant.Wat trouw en liefde heeft verrigt,
Dat zoek en stel ik in het licht,
By 't denkbeeld: eedle daden strekken
Om ons tot eedle daên te wekken.
dautzenberg, de Dames van Crève-Coeur.
Nog rookte 't heldenbloed in Fleurus oorlogsveld.
Een fransche kryger vlood, de wisse dood ontsneld.
't Was avond, en hy zag de maen door neevlen schynen:
Vriendin der treurenden, scheen zy met hem te kwynen.
Hy vlood in Brussel, vlug van tred, met wilden blik.
Nu denkt hy aen zijn gade, en staet: geboeid door schrik
En hoop, waent hy haer in een zoete stem te hooren:
‘Weeu, vervolgt ge uw vaert! dan zijt ge, o Vriend, verloren.’
Hy keert zich ylings om, en ziet een lieve maegd,
En stiller klopt zijn hart. Zy wenkt hem toe: hy waegt
Haer toe te treên, en valt op matte kniën neder.
‘Verloren ben ik ook, braef Meisjen! keer ik weder.’
| |
[pagina 189]
| |
- ‘Rijs op, en zy uwe angst op 't oogenblik gestild:
Verlossen zal ik u, zoo gy me volgen wilt.
Ik huisvest by een' oom, maer steun niet op zijn harte.
Ik ook heb veel doorstaen: 'k heb meêly' met uw smarte,
En in uw redding zal de Almachtige voorzien.
Deez' donkre schuer kan reeds een stillen schuil u biên.’
Daer wordt hy veilig door haer trouwe hand versteken.
Zy keert, en de onrust waert in de omgelegen streken.
Een woeste krygershoop golft, overal verspreid.
Hun dient tot nachtvertrek de wyde schuer bereid.
De maegd durft haren vriend op zachten voet genaken:
‘Ik red u deze nacht (zegt ze); ik-alleen zal waken.’
De nacht ontplooide kalm heur mantelkleed: de rust
Had d' afgetobden mensch in diepen slaep gekust.
De ramp, van alle hulp op 't eenzaem bed verstoken ,
De jonge moeder-zelv', had de oogen toegeloken;
En 't teedre meisjen waekt, doorwaekt de sombre nacht.
Stil treedt zy in de schuer, en wekt den kryger zacht;
Doch eensklaps voelt hy zich door ruwer vuist beknellen.
‘Ik ben het!’ roept ze, en weet zich tusschen beî te stellen:
De halfontwaekte, door dien heilgen list misleid,
Laet los - en sluimert in, dank de Alvoorzienigheid!
Maer schoon 't gevaer ontsnapt, het bonzend hart in prangen
Gekneld, versnellen zy hunne ongewisse gangen.
Zy draegt een bevend licht, bedekt door de andre hand,
En houdt, aêmechtig, by een gryzen tempel stand.
| |
[pagina 190]
| |
Ze ontsluit dien: huiverend, zijn beiden ingetreden,
En 't holle choor weêrgalmt hun sidderende schreden.
Verwoest lag 't heiligdom, maer 's Eeuwgen majesteit
Vervulde 't nog, in die ontzachbre somberheid.
Ras heeft de maegd een trap, van broklig puin omgeven,
Stil onder 't hoog altaer, doch bevend, opgeheven.
Daer lag een kelder, diepverloren onder de aerd'.
Zy wijst de schuilplaets aen, die 't eêl gebeent' vergaêrt
Van rustend voorgeslacht: hy peilt met denkende oogen
Die heilge woonpiaets, d'ongewyden blik onttogen.
Hun volgestroomde borst ontlast zich in een beè:
‘Hier rust een aedlijk fransch geslacht: gy vindt er vreê.
Moed! - De englen die hier nog om 't schuttend outer zweven,
Omvleugelen uw hoofd! zy waken voor uw leven!’
Zy zegt, en, waggelend, stapt hy in 's aerdrijks schoot,
En 't jongst vaerwel dooft uit, dat dank en vriendschap bood.
Eerst onderscheidt hy niets in 't ondoordringbaer donker.
Hy waegt een stap; allengs naekt somber lichtgeflonker.
Het is een graflamp, die met flauwen schemer blauwt;
't Is of der dooden rust ook in zijn boezem dauwt.
Hy blikt op 't graf, verbleekt; het bloed stolt in zyne aderen.
Hy ziet, herziet, herkent het wapen zyner vaderen!
Hy kust, herkust het; staert het onverzaedbaer aen,
En stort, vernietigd van verrukking, de eerste traen.
Voor nieuwe smart is 't hooggestemd gevoel vervlogen.
Hy waekt in de eeuwge nacht: de slaep ontvliedt zyne oogen.
| |
[pagina 191]
| |
Hy wacht zijn redster af, en waent dat hy ze hoort
In ieder windgesuis, dat soms de stilte stoort.
Hy roept haer aen: vergeefs! Twee dagen zijn verdwenen.
He derde sleept hervoort: nog blijft de onzaelge weenen.
Van wanhoop overmand, van honger, stort hy neêr:
‘Mijn zielsvriendin! mijn gâ!... ik zie u nimmer weêr!
'k Ontvlood de heldendood, door 't wreedste lot verslonden.
Waerom die niet, als gy, op 't oorlogsveld gevonden?
O driewerf Zaligen, dien 't graf hier vrede biedt!
Maer - 'k slaep ras aen uw zy'! Neen, ik beklaeg me niet.
Dat God zijn zegening aen Brussels maegd verleene;
En dat heur dierbre hand myne asch met de uw vereene.
Wat denkbeeld!... tweemael doodt die zwarte twyfeling!
Licht dat haer hemeldeugd tot loon de dood ontfing!...’
Hy voelt - hy denkt niet meer! Met uitgeholde kaken,
Slaept hy, verflauwend, in. Op eens schijnt hy 't ontwaken,
Als uit een folterdroom. By twyfling of hy sliep
Houdt zy het geestrijk vocht, dat hem in 't leven riep.
Nog blikt ze op 't vriendlijk halfontsloten oog: haer lippen
Hoort hy een diepen zucht, by zijn gezucht, ontglippen.
‘Hy leeft nog!’ stamelt zy. Hy stamelt: ‘God! zy leeft!’
Zy meldt, wat tegenspoed haer stap verwyderd heeft:
‘De Hemel waekt met ons! O Broeder, wil niet schroomen.
Mijn slapelooze zorg zal 't minst gevaer voorkomen.
Uw zuster keert weldra!’ - En, 't heilig woord gestand,
Blinkt zy hem telkens toe als 's Hemels afgezant.
Doch eens hoort hy met fel gedruisch de kerk ontsluiten.
In 't choor woedt helsch geraes, en helsch geraes er buiten.
| |
[pagina 192]
| |
Men stapt, al klotsend, voort. Hy leent een angstig oor.
Getier en wapenklank doordaevren 't galmend choor:
‘Waer, waer schuilt de onverlaet, gered door hare handen?
Ontsnappen kan hy niet, die Gauler: wy ontbranden
In langgetergde wraek. Nu, mint ze 't fransche ras -
De diepontaerde nicht, die u onwaerdig was;
Die 't, uwer vaste zorg betrouwde, huis des Heeren,
O Koster, niet ontzag door snood verraed te onteeren -
Mint zy met zulk een liefde een hatelijk gebroed,
Zy sneuvel' op zijn lijk: 't bedrogen stael eischt bloed!’
Wat lot! by elken stap genaekt het eind' zijns levens:
By elken stap lijdt hy twee marteldooden tevens!
Hy luistert toe - en reeds wet m' op den tempelsteen
Het knettrend moordstael voort, en stapt reeds vloekend heen
Tot aen den trap: hy stort, in 't doodenstof bezweken.
Was 't een begoocheling? De woestaerts zijn geweken.
Onafgebroken rust heerscht weêr de graven rond.
O neen; daer kraekt iets! - God! verbijsterende stond!
De trap gaet op en af: ‘Voor haer, voor haer erbarmen!’
Gilt hy, bedwelmd; en zy, zy reikt hem zusterarmen.
Stil juichen beiden, door den Eeuwige gered,
En van op 't outer rijst het uitgestroomd gebed,
Gelijk de wierookgeur; de God van vreugd en smarte
Ziet op hun offer neêr, en moed bezielt hun harte!
Thands roept den banneling de vaderlandsche lucht,
En uit zijn levend graf rijst hy. Met dankbren zucht
Groet hy voor 't allerlaetst de herbergzame schimmen
Der vaedren, waent dat die tot zijn bescherming klimmen
| |
[pagina 193]
| |
Uit hun geruste woon, en drukt zijns redsters hand,
En schreit, en stapt half droef naer 't lieve vaderland.
Zijn gâ ziet, onverhoopt, hem uit de dood herleven.
Een vlaemsche maegd heeft haer dit dierbaer hoofd hergeven!
Met dubble kracht voelt hy der vrouwen adeldom:
Hy wil ze pryzen, ja; maer zwijgt, van geestdrift stom.
Ach! waerom schuilt uw naem, verheven Maegd, in 't duister?
Uw naem, die blinken moest in weêrgaloozen luister?
Dien niemand noemen mocht dan in de ziel ontroerd,
Door godlijk' eerbied voor uw menschenmin vervoerd?
Maer neen! Uw loon is hoog, en uwer deugd berekend!
Uw naem - hy staet in 't boek der Heemlen opgeteekend.
|
|