Vaderlandsche poëzy. Deel 1
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 156]
| |
Anna Van den Hove.aant.Gy zaagt in de eeuwigheid, en nooit liet gy uw lippen
Een kreet van wanhoop in uw uiterste uur ontglippen;
Neen; uw geloof, uw hoop bleef op uw God gerigt.
helmers, Jezus van Nazareth.
Dat Anna Van den Hoves moed
Herleve in mijn gedicht,
En glanse 't dweepziek vloekgebroed
In 't siddrend aengezicht.
Schoon ze een vergeten dienstmaegd was,
In 't needrigst huis gebaerd,
En in den wind haer heilige asch
Verstoof, als rust onwaerd;
Schoon hertog Alberts wieg zoo prat
Met sieraên was omzet,
En hy, van hoofsche weelde zat,
Rustte op een vorstenbed;
| |
[pagina 157]
| |
Schoon zyne albasten tombe rijz'
Met weidschen pronk en prael,
En op zijn hooge deugden wijz'
In fiere roomsche tael;
Men wijdt aen 't offer van den haet
Een liefderyke traen,
En smijt den donderenden smaed
Neêr op den Kastieljaen.
Geen mutzaertvlamme beet meer rond,
Op kettrenbloed verhit,
En Belgies stompgetanden mond
Beknelde 't spaensche bit.
Slechts Holland worstelde nog voort
By 't bloedig vryheidspleit,
Door Maurits degen aengespoord
In 't weêrgaloos beleid.
Reeds twintig jaer week Alvas trots
Uit ons gemarteld land,
En Albert scheen een engel Gods
By Madrids vloekgezant.
Maer dweepzucht slaept een korte stond:
In Brussels wal ontwaekt,
Grijpt zy, met heilge woede, rond,
En wie is prooi gemaekt?
| |
[pagina 158]
| |
Wie ligt in 't donker kerkerslot,
Geprangd in yzren band,
Als schuldig van verraed aen God,
Aen vorst en vaderland?
't Is Anna, nevens haer meestres,
Vervolgd door schimp en schand',
Beschuldigd als verraderes
Van God en vaderland.
Haer zwakke lotgenoote in ramp
Herzag het lieve licht,
In d'akeligen zielekamp
Voor martelvrees gezwicht.
Het leven immers was zoo zoet,
Zoo fel de ketterstraf;
En welke vrouw behoudt den moed
By 't opgedolven graf?
Gy, Anna! ja, gy ziet er op
(Wie ook te rugge deinz')
Met onverhaesten harteklop
En vredevol gepeins.
‘Wat eischt ge, o Rechters (riep zy uit,
Ten bloedraed opgedaegd)?
Wat eischt uw liefdeloos besluit
Van my, onnoozle maegd?
| |
[pagina 159]
| |
'k Bleef vreemd aen stads- en staetsgewoel,
En leefde onschuldig voort,
En raedpleegde enkel mijn gevoel
By 't lezen van Gods woord.
Het strekte mijn geloof tot gids,
Van angst en twyfel vry.
'k Verdoem niet uw belydenis;
Waerom verdoemt ge my?
't Is billijk, dat ge my vergeeft,
Zoo 'k naer uw oordeel, dwael.
Rechtzinnig heb ik steeds geleefd;
Rechtschapen is mijn tael.
Ik ben de waerheid trouw geweest,
Al dreigde 't wreedste lot.
De menschen heb ik niet gevreesd,
Om vry te staen voor God.’
Verheven mannentael was dit.
De bloedraed peinst, en woelt,
Verbleekt, en siddert daer hy zit,
In 't floersen richtgestoelt'.
De bloedraed wikt en weegt de zaek,
En zwijgt, en schoolt te gaêr,
En fluistert, huivrig voor zijn taek:
‘'t Is of ze onschuldig waer'.’
| |
[pagina 160]
| |
De bloedraed tobt, vraegt Albert raed;
En hy, op spaenschen toon:
‘Eerbiedig 't vorstelijk plakkaet.
Wreek Rome op zulk een hoon!’
Daer naekt, daer slaet het uer der straf;
En levendig daelt ze, ach!
Weldra in 't opgedolven graf,
By 's dweepers duivellach.
Daer zinkt ze in d'open kuil ter neêr,
En ademt zielevreê.
Daer vult de kuil zich keer op keer,
By Annas jongste beê.
Daer richt ze 't hoofd; daer roept zy uit
Tot d'aengedanen stoet:
‘Hoor toe, voor de aerd mijn lippen sluit',
Wat God haer melden doet.
Als ik een jaer pas sluimren zal
In 's besten Vaders schoot,
Dan siddre Filips voor zijn val,
Voor d'onverbidbren dood.
Ik sterf vol goddelyke rust;
Ik, onschuldvolle maegd.
Hy sterft, zijn gruweldaên bewust,
Van 't wormenheir doorknaegd.’
| |
[pagina 161]
| |
De beulen wagglen, deinzen af;
De spade ontzinkt hun hand;
Zy staren op 't profetisch graf,
Door heilgen schrik vermand.
Maer dweepzucht zweept hunne armen voort;
Zy grypen moed, en de aerd'
Verstopt den mond, wiens laetste woord
't Orakel had gebaerd.
Men stemt een Christenlofzang aen
Tot d'eêlsten Menschenvrind;
De wraekzucht strooit, nog onvoldaen,
Hare asch in vloed en wind.
Maer Annas naem, uit Brussels muer
Gevlogen, schokte 't land;
Maer Holland zwoer met voller vuer
't Verbrijzlen van zijn band.
Maer nauw voleinde 't jaer zijn kring
Na 't afscheid van de maegd,
Of Flips bezweek, vol huivering,
Van 't wormenheir doorknaegd.
|
|