Vaderlandsche poëzy. Deel 1
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 152]
| |
De zieke Vrouw binnen Antwerpen.aant.Wel haat ik hem uit 's harten grond,
Wie Neêrlands omkeer zoekt,
...............
Maar grootheid toch en deugd van ziel,
En edelheid van aard,
Aan wie zij ook ten deele viel,
Is lof en liefde waard.
tollens, de Spaansche Broeders.
De deugd is altijd lief en schoon:
Zy moge vriend of vyand sieren;
Zy volge eens dwingelands banieren,
Of schittere op der vryheid throon:
De deugd is altijd lief en schoon.
‘Beef, Antwerp, voor mijn torengloed
(Riep Parma, in het stael gestegen)!
Geef op, of kruip, in 't stof bezweken.
Vergeefsch uw weêr, vergeefsch uw moed:
Mijn ziel heeft dorst naer kettrenbloed.’
| |
[pagina 153]
| |
- ‘Neen (riep de vrye stadsgenoot)!
Wy siddren voor geen spaensche vanen.
Oranje, Marnix!... zie daer namen
Op de onze stralend, rein en groot,
De Vryheid zetelt naest den Dood!’
En Parmas arm omslaet hen nauw:
Geen nooddruft kan meer binnenstroomen
Tot onderstand der vryheid zonen.
De honger, met ontvleeschden klauw,
Vell' hunne vryheid, mat en flauw!
Wie treurt in die verheven woon,
Die eens van vreugden overvloeide?
Een moeder die het ziekbed boeide,
Nu 't harte krank, de leden loom,
En 't bloed verkild in trager stroom.
Een bleeke teering greep haer aen,
Die 't laetste wangenblosjen roofde,
En de eens zoo vierige oogen doofde.
Geen hand der hoop droogt hare traen.
Rampzalige, zy moet vergaen.
De bange kwael dringt dieper in.
Geneeskunst, met haer leed bewogen,
Helaes, heeft vruchteloos gesproken:
Wie brengt de moeder van 't gezin
Het heilzaem zog der ezelin?
| |
[pagina 154]
| |
Wie spoort het dierbaer reddier op,
In 't voorgeburchte, zonder schrikken?
Be Spanjaert ligt, met gloênde blikken,
Te loeren op een vlaemschen kop.
De nood der moeder stijgt in top.
Zy snikt: ‘O Kindtjen van den rouw!
Weldra mist gy den moederboezem.
Mijn gade, ik sterf in 's levens bloesem;
Ik, teedre moeder, jonge vrouw.
Blijf 't land en vaderliefde trouw!
- ‘O Vrouwe, hopen we in den Heer!
De Hemel redt die in hem hopen.’
Hy sloeg daer heen zijn biddende oogen;
Een stille heiltraen dropte neêr,
En beiden hoopten in den Heer.
En voor het duister de aerde omgordt,
Was hy de vesten uitgevlogen,
En had (wat Spanjaerts 't veld doorspooken)
Een vuerge dankbeê uitgestort:
Hy schoot in 't doelwit niet te kort.
En voor het licht weêr de aerde omvloeit,
Leidt hy, aen elken voet een vleugel,
Een ezelinne by den teugel,
En naekt alreeds, van vreugd ontgloeid,
Be stad, wanneer 't geweld hem boeit.
| |
[pagina 155]
| |
Hy wordt in 's veldheers tent gebracht.
Het spaensche voorhoofd overwolkte,
Maer als de Belg zijn ziel vertolkte,
Verklaerde 't; en de held sprak zacht:
‘Gy zijt een sterfling waerd geacht.
Mijn Vriend, ga, zegen Parmas naem.
Ik wil een gade en moeder helpen;
En (geve 't God) haer tranen stelpen.’
En 't dier trok voort, langs vrye baen,
Met snep en hoender overlaên.
En 's anderdaegs koomt de ega weêr,
Den held, den menschenvriend begroeten,
En legt zijn offer voor diens voeten,
Het fijnst gebak voor 't spaensche heir,
Gekneed door Belgen, en knielt neêr.
De moeder rees van hare spond':
‘De spaensche vyand was me een broeder.
Beloon hem, God! bescherm zijn moeder!’
Hier sloot de vryheidszucht haer mond,
Die, kussend, 't wichtjen wedervond.
De deugd is altijd lief en schoon:
Zy moge vriend of vyand sieren.
Zy volge eens dwingelands banieren,
Of schittere op der vryheid throon.
De deugd is altijd lief en schoon.
|
|