Vaderlandsche poëzy. Deel 1
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 148]
| |
Maria Millet.aant.Het geldt haar heiligst goed, geen strijd is haar te groot.
spandaw, de Vrouwen (IIe zang).
‘Uw jongste telg kon my het hart ontstelen:
Ontzeg haer myner bede niet.
Zoo moge ze in myne echtkoets deelen,
Die haer en heil en zegen biedt!
En gy, Maria! gy, die 'k zie in al mijn droomen,
En zonder wie my zelfs geen ademtocht meer lust,
Niet waer? Uw zoete lach deed my de hoop bekomen,
Dat gy eerlang, terwijl mijn bloed zal sneller stroomen,
Door mijn verliefden mond, als bruidtjen, wordt gekust?
Mijn trotsche bakermat, Parijs, bezit geen vrouwen,
Als de eer van Berlaimont, wier lachj' onschuldig vleit.
't Is wellust haer gelaet te aenschouwen,
Maer heur bezit waer' hemelzaligheid!’
| |
[pagina 149]
| |
Zy zwijgt: Milet ontdekt den strik zoo loos gespannen.
En spreekt: ‘Hoe 't my vereer', dat gy mijn telg bemint,
Wil 't denkbeeld van die echt, o Kapitein! verbannen:
Aen Frankrijks adel past geen simpel boerenkind.’
De ontuchtling bloost, verbleekt, en voelt zijn dolheid steigeren.
Verknagend spijt! wordt hem zijn prooi zoo licht ontroofd?
‘Vilain (zoo gilt hy)! hoe! durft ge al mijn lust my weigeren?
Zoo kliev' mijn stael uw hoofd!’
De gryze ontvlucht zijn bittre woede,
En 's monsters oog schiet vlammen uit.
O, dat een engel haer behoede,
Of 't monster schendt de ontzeide bruid!
Zy poogt beurs vaders pad te volgen;
De gier grijpt, vloekend toegesneld,
Met woesten ruk, en houdt verbolgen
Het weêrloos duifjen vastgekneld.
De wellust heeft haer doel beschoten.
Het soudenierenrot genaekt,
Dat by die bleeke wang, met tranen overgoten,
In onbetembre drift ontblaekt.
Men dwingt ze, om aen den disch heur hartewrok te smooren,
Waer elk der ontucht teugel viert,
By 't kwetsen van de maegdlyke ooren,
En vindt dat haer de blos versiert.
| |
[pagina 150]
| |
Nu treedt een hopman in, die d'overste wil spreken.
Hy fluistert hem iets toe: de dappre maegd ontwaert
De kans om haren smaed te wreken:
En 't kloek besluit staet vast, op 't oogenblik gebaerd.
Zy grijpt het stael, voor haer gelegen,
En ploft het in zijn borst. Hy gilt,
En duizelt, en valt dood. De in top gestegen
Verwarring schut haer vlucht: de krygers staren wild.
Zy vliegt heur vader na; meldt, wat zy heeft bedreven,
En roept: ‘Ontvlucht dit duivlenheir.’
Voor haer, wat baet haer nog het leven?
Zy leefde lang genoeg: de booswicht is niet meer!
Het vloekrot stuift haer toe, en sleurt en sleept haer henen,
Met wonden overdekt, en bindt ze aen d'eersten boom,
En 't bloed, om aen de wraek haer vollen eisch te leenen,
Beplascht haer aengezicht met gantsch een purpren stroom.
Zy zieltoogt, opent brekende oogen,
Ja, brekend, maer vol verontwaerdiging!
Ze ontsluit den mond, met stervend poogen,
En roept profetisch uit tot hun verstomden kring:
‘Ik daeg u morgen voor den rechterstoel des Hoogen!’
Te doller spat hun wraekzucht uit
(Als 't vuer een stond gesmeuld, om feller uit te barsten);
En 't stael, terwijl zy op de gramme tanden knarsten,
Velt Berlaimonts verheven spruit.
| |
[pagina 151]
| |
De vader brult, hun vuist ontweken;
De gramschap leent hem kracht: hy maelt aen al die streken
Marias heldendaed en dien barbaerschen moord.
Welsprekend is zijn traen; een donderschok, zijn woord.
Drie dorpen snellen saem, die 't wrekend wapen zwieren:
Zy vliegen naer 't verblijf dier vuige soudenieren,
En vinden 't heilig lijk der maegd,
En storten tranen, maer door woede weggevaegd.
Als engels van de wraek, gedaeld by 't donkerknallen,
Verschynen zy: het belgisch lemmer zwaeit,
En 't beulenrot, als 't gras voor 't zeissenstael gevallen,
Is weggemaeid.
|
|