Vaderlandsche poëzy. Deel 1
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 144]
| |
Margaretha van Kalslagen.aant.Uw boezem, reine bron van zalvend mededoogen,
Ontlaedt een milden stroom van zegenvolle hulp.
f. blieck.
Een ander eer' den Korsikaen,
Gewapend met vernielingsdonderen,
En wederhoude een teedre traen,
By 't zien op bloedge heldenwonderen!
Niets doet het harte my zoo goed,
Kan my zoo zacht en zalig streelen,
Dan dat een vrouw uit belgisch bloed,
In de eer des heldenmoeds mag deelen;
Dan dat zy zich door deugdenmin
Mag tot dien glorierang verheffen,
Die vaderlandsche ziel en zin
Met onweêrstaenbre geestdrift treffen.
Heft Haerlems vest zijn Kenau hoog,
Ook u blijft in Margreet de luister,
Te schittren in der menscheid oog,
O Antwerp, wat verzinke in 't duister.
| |
[pagina 145]
| |
Uw luchtdoorklievend kerkspits vall'
Voor 't maeiend stael des tijds bezweken,
Margrethas naem doorklinkt uw wal:
Wat zeissen zal haer zuil verbreken?
Den arm had Jova uitgebreid,
En Leyden ging voor Flips verloren.
De Spanjaert raest om 't heldenfeit;
De Spanjaert raest in heischen toren.
En elders brult zijn euvelmoed,
By wapenklank en wraekgeschater,
En dartlend plast hy rond in 't bloed
Van 't afgemarteld Oudewater.
Hy moordt: toch slaept en sluimert niet
De wrok van Hollands waterleeuwen;
En 't saemgezworen Antwerp biedt
De hand aen de aengestoven Zeeuwen.
Men wil Kastiljes beulenrot
Verdund naer d'Iber wederdryven,
En zweert by vryheid en by God
Zijn moed in 's Lands kronijk te schryven.
Maer 't stoute poogen is ontdekt:
En 't zwart schavot rijst naer den hoogen.
Tot doller wraekzucht opgewekt,
Ontvonken 's tygers glurende oogen.
| |
[pagina 146]
| |
‘Gy kunt ons redden, Margariet.
(Zoo zucht een drietal bondgenooten)!’-
‘Koomt in, mijn vrienden.’ Ze aerzelt niet,
Al gaepte een hel voor haer ontsloten!
Daer treedt het vloekrot snufflend in.
De rechtsgriffier, God! is heur gade.
Toch schertst de kalme deugdheldin,
Wat angst heur boezem overlade.
‘Zoek vry, mijn honderdoogig vrind!
Naer 't schuilvest van die zeeuwsche hazen;
Een prooi voor d'eersten hazewind,
Al durven zy oproerig razen!’-
‘Griffier, volvoer uw Christenlast:
Schrijf 't vonnis (gilt men uit) dier ketteren!’
Hy schrijft, op eene aloude kast,
Een vonnis dat haer moest verpletteren.
De aloude kast behelsde een paer
Der opgespoorde bondgenooten.
De derde in 't rookhok zegent haer,
Met tranen 't dankbaer oog ontschoten.
't Gespuis vertrekt: met stommen mond
Knielt ieder voor hun redster neder -
Een engel, dien de Hemel zond;
En ziet zijn blyde moeder weder!
| |
[pagina 147]
| |
En, uit den folterdood gered,
Stortte ieder, met verrukte zinnen,
Bywijl een gloeiend dankgebed,
En riep: ‘Ook Vlaendren heeft heldinnen!
Ja, Vlaendren heeft heldinnen ook
In onvolprijsbre liefdedaden;
Die, hoe de wraek en wreedheid spook',
Geen ongelukkigen verraden.’
En voor Margretha daelde in 't graf,
Ontsloten zich de starrenbogen:
Drie hemelgeesten daelden af,
En voerden zingend haer ten hoogen.
|
|