Vaderlandsche poëzy. Deel 1
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 132]
| |
De drie Vrouwen van Crève-Coeur.aant.'t Gevaar schept vrouwen tot heldinnen;
Begaafd met minder lichaamskracht,
Zijn ze eindloos sterker in 't beminnen,
Dan 't haar beschermende geslacht.
petronella moens.
De vyand nadert tot uw wallen,
Bouvignes, met ontelbre macht.
De schorre krijgstrompetten schallen,
En stormgetuig wordt aengebracht.
Geef over: wil dien moed beteugelen!
De Gauler zal u overvleugelen;
De tweede Henrik zwoer uw val.
Maer neen! geen witte vlag koomt wapperen:
Bouvignes onverzetbre dapperen
Bevelen zich aen God, en stygen op den wal.
| |
[pagina 133]
| |
Wie zijn die ridders op die muren?
Zy tarten gantsch een leger uit.
Wie, die, in de uitgebarste vuren,
Den forschen aenval stout verduren,
Als schilden, waer de woede op stuit?
Wie zijn die schoone, jonge vrouwen,
Die moedig kampen aen hun zy'?
Wat macht de vyand moge ontvouwen,
Al kraken dondrende kartouwen,
Zy roepen manlijk: Dood of vry!
Drie ridders zijn het, dien verheven titel waerdig;
Drie vrouwen, uitgeglansd by d'opgedaegden dood -
Drie vrouwen, naest en met hun gaden stervensvaerdig -
Drie vrouwen, waerd het graf van haren bedgenoot.
Wie zal de moed, de kracht dier sterker zielen melden?
Den zwakken krygerstoet ontvonkt haer stoute tael;
Haer nyvre hand verbindt, de wonden van de helden,
Herstelt de murenbres, voor d'eersten morgenstrael.
Maer de akelige nood grijpt rond met breeder klauwen:
Nu kent voor de eerste mael elke eedle vrouw den schrik.
De ridders zijn gewond; zy storten, bidden, flauwen,
En 't brekend oog zendt haer den jongsten liefdeblik.
‘Wraek (zoo gillen 's Lands heldinnen)!
Vall' hun bloed op 's vyands hoofd.
Wraek (zoo brullen ze, als leeuwinnen,
Van haer welpen versch beroofd).’
| |
[pagina 134]
| |
En de dood wordt weêrgezonden
Naer de toegestroomde schaer.
Woest herstryden felgewonden,
En men tergt elk doodsgevaer.
De Gal ziet haer omhoog, als dreigende englen, zwieren.
Hy wil, dat zy eerlang zijn zegeprael versieren ,
En vlamt, met geilonstoken bloed,
De schoonheid aen van heur, in 't blank gedoschten, stoet.
De slaverny bedreigd de belgische banieren.
De storm groeit op den wal, maer tevens groeit de moed.
Geen woord van overgave!
Hy sterft, maer wankelt niet de brave!
't Heldinnental ziet reeds de handen naderby
Naer hunne prooi gestrekt, en roept nog: Dood of vry!
Zy snellen, steigren op den naesten hoogen toren,
Aen wiens ontzetbren voet de Maes, al grommend, slaet,
Verschynen op zijn trans, en schikken 't kuisch gewaed,
En geven zich de hand (als tot een choor verkoren,
Waeraen de bruiloftvreugd den blyden danswenk gaf)
En storten in der waetren graf!
En de vyand ziet van onder
't Eensklaps uitgevoerd besluit.
Diepverbaesd by 't plechtig wonder,
Schalt by zijn verruking uit.
En de vloed, die klotste en bruischte
By dien overforschen smak,
| |
[pagina 135]
| |
Zwijgt; en 't treurig golfjen ruischte
Langs het opgeschuimde vlak.
En de vyand staert, verpletterd,
Op die gladgekemde baen;
Geene vuerbus die meer klettert,
By de neêrgedaelde vaen.
En de vyand haelt de lyken
Uit de golven naer de kust,
En bestelt, met eereblyken,
Zuchtend, samen haer ter rust.
Jaerlijks als de zon herblakert,
Die 't heldhaftig sneven zag,
Eu de lentebloemen bakert
In haer uitgestraelden lach,
Koomt het volk de kniën plooien,
Waer het graf haer ruste biedt;
't Koomt er keur van roozen strooien,
En vergeet de lauwren niet.
|
|