Vaderlandsche poëzy. Deel 1
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 126]
| |
Nieupoort belegerd.aant.Heldinnen stonden eer als onbeweeghde posten;
De faem der vrouwen roemt die stad en land verlosten.
vondel, Gijsbrecht van Amstel.
‘O Nieupoort, buk voor de overmacht der Franken!
Ziet gy mijn stael niet, als een roede, wanken?
Ontsluit, ontsluit dan voor Vendômes stap
Uw zwakke poort, eer u mijn voet vertrapp'.
Buk 't voorhoofd neêr voor Frankrijks eerezetel:
Wat tergt uw arm mijn blinkend krijgsgeluk?
My wederstaen... o, dit is diepvermetel.
Beef voor mijn wraek, o Nieupoort! buig en buk!’
Zoo spreekt voor die wallen
't Trotsche hoofd der Gallen,
Aerdsche donderaer,
En beschaefd barbaer.
| |
[pagina 127]
| |
Hem is 't bloedvergieten
Een bekoorlijk spel.
Schept zijn vlam een hel,
Dan mag hy genieten;
Dan zegt hy: ‘'t Is wel!’ -
‘O Nieupoort, sta, al dreigen u die wolven,
Als de aen uw kust opeengehoopte golven.
God zal den Gauler kluistren, als d'orkaen,
Blijft gy getrouw aen Maximiliaen.
Geen overmacht van vreemden doe u sidderen:
Tart hun geweld; vrees enkel hun genâ.
Uw wallen zijn uw burgers, krygers, ridderen;
Uw wal is de eer en God. O Nieupoort, sta!’
Zoo verheven spreken
De in haer wal geweken',
Dan nog onversaegd,
Als Vendôme daegt.
Hy kan hen verdelgen,
Woedend uitgespat:
Maer zijn kniên omvat
Geen dier brave Belgen;
Nimmer bukt de stad.
Vendôme wenkt, en de Etna schijnt ontbonden;
Het moordbrons schiet, met opgesparde monden,
Een vuurstroom uit, die op haer muren wrokt.
De veste beeft, 't zwerk davert, de aerde schokt,
| |
[pagina 128]
| |
De zee ontvlucht de sidderende stranden;
De burger - staet: hy grijpt naer stael en lont,
En plant het vaendel met getrouwe handen,
En zendt het bronsgebrul de wallen rond.
Maer, op zwakke wallen
Woedend aengevallen,
Wat vermag de stad,
Spoedig afgemat?
Kan zy zich verweeren
Tegen zulk een tal,
Heet naer heuren val?
Hoe dien storm te keeren?
Scheurt de vest niet al?
Vendôme wenkt: een zendling spoedt ter stede,
Met witte vlag, trotsch voorhoofd, trotsche schrede,
En, onbeschaemd (als tot een vuigen slaef)
Sprak fransche list: ‘Genâ by overgaev!’
Men voelt in brein en hart de gramschap zieden,
En vliegt verwoed ter hooge wallen heen,
En plechtig rolt het antwoord, dat zy bieden;
't Kanon barst los, en dondert rustloos: Neen!
't Krijgsvolk is vergaderd
Van den Gal, en nadert,
Met ontvonkeld oog.
Op de vest, omhoog,
Waent hy reeds te vliegen,
| |
[pagina 129]
| |
Met verbreede borst,
Waer, nog onbemorst,
De oude vanen wiegen
Van den vlaemschen vorst.
Men zwermt daer heen, en klautert op, en klavert;
De steen gonst neêr, 't kanon der wallen davert;
De vyand deinst, van dien verheven moed
Verbaesd, te rug, met waggelenden voet.
Maer 't dapper volk is doodlijk afgestreden:
De stormhoed weegt aen 't log en duizlig hoofd;
Het harnas weegt de zwaervermoeide leden.
Men zinkt ter neêr, van kracht en aêm beroofd.
Nieupoort, welke rampen?
't Is dan uit met kampen!
Nog een stond - en 't slaet,
't Uer, dat gy vergaet.
God, de God der Vaderen,
Is 't uw raedsbesluit?...
Maer wat vreemd geluid
Dreigt den Gal te naderen?
Zondt ge uwe englen uit?
‘Wat's dat? Wat drom vliegt ons verwoeder tegen?
Het regent volk, op bres en wal gestegen
(Zoo gilt Vendôme, ontsteld), 's Bespieders tael
Verkleent hun macht. Vaerwel, o Zegeprael!
Wy geven 't op: nooit buigen toch die koppen,
| |
[pagina 130]
| |
Ontelbaer, toegegolfd met eeuwgen vloed.’
Belg! voelt ge uw borst by zulk een tael niet kloppen?
Wie was de drom? 't Was Nieupoorts vrouwenstoet!
‘Waer de krijgsmacht dondert,
(Roept gy uit, verwonderd),
Gantsch een vrouwenstoet,
Waerdig Kenaus bloed?
Vrouwen, zwak en krachtig,
Niet geschapen voor
Zulk een' zegegloor!’ -
Vrouwen, ja, waerachtig-
Groot op 't heldenspoor.
Van 't lieve voorhoofd vliet het zweet by droppelen;
De boezem, dien de min-alleen deed poppelen,
Is vast geprangd in yzren harnasplaet;
Een storremhoed verving het hoofdsieraed.
De teedre hand, gewoon aen 't spinrokdraeien,
Was uitgestrekt, der veege stad ten stut,
By 't lansenvoeren en het zwaerdenzwaeien,
En laedde zelfs en loste 't wraekgeschut.
De eerst bezweken helden
Rezen, waer die snelden
Naer den zegeprael,
En hun dankbre tael
Was verrukte tranen!
Op den vryen wal,
| |
[pagina 131]
| |
By trompetgeschal,
Golfden de oude vanen:
Siddrend week de Gal.
Gy vraegt den naem dier Kenaus Hasselaren?
Hy flonkert niet in 's Lands geschiednisblaêren.
Hy is vergaen; maer de eer van 't stout bestaen,
Wat ook verdwijn', zal nimmermeer vergaen;
Maer 't laetste kroost zal voor haer grootheid knielen,
En roept, in vaderlandsche drift ontbrand:
‘Nooit bukt het land, dat zulke heldenzielen
In vrouwen vond: nooit bukt dit heilig land.’
|
|