|
| |
| |
| |
Het Gericht van graef Karel van Valois.
O welgeboore vrouw! beschreijelijk voorwaar,
Voorwaar beklaghlijk zijn zoo veel' ellenden zwaar,
Die uw verwonne borst, met droefheit opgevult,
Bedrukken altezaam, en geene by uw' schuldt.
hooft, Geeraerdt van Velzen.
‘Verdrukten, die over onmenschlijkheid klaegt,
Koomt aen; treedt den Grave vry toe.
Verdrukkers, ras ziet ge u ter rechtbank gedaegd,
En bukt voor Gods wrekende roê!’
Zoo schreeuwde de roeper van Karels gericht,
Al schellend, langs wijk en langs straet.
Verdrukten gevoelden zich 't harte verlicht;
Verdrukkers verschoot het gelaet.
| |
| |
Dees tael trof een weduw, die weenend haer oog
Verhief, en om deerenis bad;
Die tael schonk haer krachten. Nu toog zy en vloog,
Waer Karel op 't stoelkussen zat.
Nog rolde er een traen langs de doodschbleeke koon,
Waer gistren het blosjen op glom.
Nog zwierde de ontbondene hairlok zoo schoon:
Zy nadert van foltering stom.
De Graef zat omkranst van een' aedlyken stoet,
Gekozen tot hulp en tot raed.
Wie zit er naest hem, straks zoo trotsig van moed,
Nu bleek, dan weêr rood van gelaet?
't Is Vlissingens heer, om zijn degen beroemd;
Thands schuddend van angst, als een blad,
Wanneer men den naem der rampzalige noemt,
Die Karel ter rechtspleging bad.
In 't eind' barst zy los op ontzettenden toon:
‘Een snoodaert belaegde myne eer.
Ik sidderde, en weende, en verwenschte mijn schoon,
En hy - hy ontvlamde te meer.
Dra boeit hy mijn' gâ, dien hy dreigt met het graf.
Ik smeek om zijn vryheid; o grief!
Volbreng eerst de lust, die uw schoonheid my gaf,
(Roept hy) en u schenkt haer die brief.
'k Vertrok nu met sombere vreugd, en ging ras
Tot vrydom mijns gades; o God!
| |
| |
'k Vond hem, op 's verleiders bevelen, nog pas
Het hoofd van den halstronk geknot.
Mijn weduwenrouw hief tot God zijn geschreeuw;
'k Eisch, rechter! dat gy dien verlicht.’ -
Wat monster (roept Karel) maekte u tot een weêuw? -
‘Die naest u daer zit in 't gericht.’
Verpletterd stond hy, die daer zat in 't gericht -
Verpletterd in tael en in blik:
‘Hebt gy zoo verzaekt aen uw heiligen plicht?’ -
En, siddrende, stamelt hy: ‘Ik....
Mijn schuld... ja, ik wil haer vergoeden, o Graef!
Herstellen die 'k min in hare eer,
Haer schenken mijn hart, en mijn hand, en mijn haev'.
Vergifnis, genadige Heer!’
Dit voorstel ontstelde haer dobbrende ziel:
Wat baette die balsem haer wond'?
In 't einde, daer 't voorstel den rechter beviel,
Ontglipte het jawoord haer' mond.
Straks haelt men een' priester; hy zegent hun band.
De stadsvoogd reikt, bly van gemoed,
Ten byzijn des Graven, haer plechtig de hand ,
Gereinigd nu, dacht hy, van bloed.
En 's anderdaegs roept hem de rechter: ‘Spreek voort:
Vrouw, zijt ge voldaen van 't gericht?’ -
‘Ja, Heere! dat ben ik.’ - ‘Ik niet (was zijn woord,
En streng stond hem 't kalme gezicht).
| |
| |
Men sluite den schuldige in de yzeren boei,
Waerin hy d'onschuldige sloot!
Gy, vrouw! dat geen traen over hem u ontvloei,
Die vreugd in uw tranen genoot!’
De vrouw was voor nood, noch voor jammer beducht;
Men teugelde, dacht ze, zijn lust.
‘Vaerwel (snikt ze), o mijn...’ In een teederen zucht,
Verstikt ze, terwijl zy hem kust.
Maer voor nog op aerde de duisternis zonk,
Blonk reeds voor zyne oogen het zwaerd,
Dat gistren voor die van d'onschuldige blonk,
En sliep hy naest hem onder de aerd'.
Die schrikmare schokt u, verschoten van verw,
Rampzalig geteisterde vrouw!
Wel is u 't bezit van het kostelijkst erf,
Maer daeglijks verkwijnt ge van rouw.
Twee bloedige beelden omwaren u steeds,
En staen voor uw folterbed daer!
Vol is nu de beker des weduwenleeds:
Gy rust met een lach op de baer!
|
|
Auteursrechtvrij