Vaderlandsche poëzy. Deel 1
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 100]
| |
Dendermonde belegerd.aant.D'inboorlingh is in zijne wiegh gehouden
En bakermat; hoe kan ik die voorby?
Al wort de melck der moeder niet vergouden
Van 't kint, dit streck ten allerminsten dy
Een klein bewijs van mijn genegentheden,
En groote zucht tot mijn geboorteplaets.
vondel, Maeghden.
Klink hoog, o vaderlandsche luit,
Ter eere van de Denderstad.
Hare oude trouw glanz' heerlijk uit,
Als onverdoofbare eereschat;
Die trouw, haer gryzen graef betoond,
Door traen en voorrecht eens beloond.
Die trouw straelt door der eeuwen nacht
Verkwikkend schoon, verbazend groot.
Ontwaek, heldhaftig voorgeslacht!
Klink' tot in uwer graven schoot
Het door uw zoon gezongen lied,
Dat uwer grootheid hulde biedt.
| |
[pagina 101]
| |
‘Drie steên, van opgeblazen aerd,
Verwierpen ons verbond alleen,
En tarten Arteveldes zwaerd.
Maer de oude trots van Aelst verdween;
En Dendermonde is ras niet meer,
En Audenaerde stort ook neêr.
Hoe! wil die Dendermondsche zwerm,
Hoogmoedig als zijn reuzenrosGa naar voetnoot*,
Weêrstaen aen mijn geduchten arm,
Verguizen zelfs mijn wapentros?
Dit volk bekoop' zijn euvelmoed:
't Verga, 't verzinke in gudsend bloed!
Wat stelt zy hare omschanste borst
My tegen, die verwaende stad?
Wat roept zy: Vaderland en vorst!
Op ongestrafte stoutheid prat?
Eens vrage 's reizers zoekend oog:
Waer rees des Denders vest omhoog?
Het lot van Pamel treffe haer!
Mijn gramme bliksem slaet haer kruin;
Mijn strenggewroken heldenschaer
Zit eerlang op haer rookend puin.
En 't oovrig Vlaendren leere er af,
Te siddren voor gerechte straf:
| |
[pagina 102]
| |
Verhaelt op dezen zwakken wal.
Dien thands de Graef niet meer bewaekt,
Dien thands geen ridder redden zal
(O gy, van fellen gram doorblaekt!)
Verhaelt uw schade, er door voorheen
Gevoeld, by ingetrapte leên.
Verdelgt, o helden, 't addrennest.
Deed Audenaerden onverwacht
U deinzen voor haer sterke vest,
Ras keert gy daer met grooter macht;
Maer Dendermonde, eer 't licht herdaegt,
Bezwijk', van de aerde weggevaegd.’
Zoo spreekt Flips Artevelde, omgord
Met 's vaders moed, in wrok ontbrand;
Die in zijn blinkend wapenbord
Drie gouden vryheidshoeden plant,
Opdat zijn hoogmoed licht eerlang
Met 's graven mantel zich omhang'.
Daer vliegt een woeste krygersbend'
Te wapen, roofziek voortgespoord,
En (als een rukwind) rolt en rent
Naer die getrouwe wallen voort,
En grimt de aloude leeuwenvaen,
Die vlekloos er op rondzwiert, aen.
Maer schoon de Graef de gryze vest
Niet meer beschutt' met raed en daed,
| |
[pagina 103]
| |
Maer schoon dit felbedreigd gewest
Geen riddren groete als toeverlaet,
Der burgren brein, der burgren arm
Verstrekt tot ridderlyken scherm.
Ja, ieder burger is soldaet,
En elk soldaet een fiere held.
Ja, vallen wil hy waer hy staet,
Of zegevieren op 't geweld:
‘Stads puin (roept ieder) zy ons graf,
Voor men die afsta laeg en laf!’
De vyand stormt, rammeit en woedt
Met overmacht, steeds toegestroomd.
Hy stormt, maer wint geen enklen voet,
Schoon hy van overgaef al droomt.
Dra stapt een trotsige gezant
Ter eisch van 's Denders eeuwge schand'.
Hy koomt, met winderigen zin,
Het hoofd omhoog, met stout gelaet,
De walbrug over, 't stadshek in,
Tot voor der burgerhelden raed.
‘Geeft deze vest op; dan, genâ;
Zoo niet, de Denderling verga!’
‘Neen (dreunt des hopmans woord)! by God!
Nooit lyden wy dien hoon en blaem.
Grootsch, onbezoedeld, onbespot,
| |
[pagina 104]
| |
Blinke onze alouden eerenaem!
Wy geven deze vest niet op:
Veeleer vall' hier de laetste kop!’
‘Stads sleutlen vordert een barbaer:
Zy liggen op de groote markt
Van Audenaerde!’ - Haelt ze daer,
Riep aller verontwaerdigd hart.
De vreemdling bloosde, en bleekte, en stom
Verliet hy d'eedlen heldendrom.
En hoe men storme, en renne, en raez',
En vloeke op zulke trouw en moed;
En hoe men aen- by aenval blaez',
Onvelbaer stond die dappre stoet.
Hy juicht, verheven boven 't graf;
En, schaemrood, trekt de vyand af.
En Vlaendrens opgetogen Graef
Verneemt die heuchelyke trouw,
By zwarten opstand blank en braef,
Ten troost van zijn ontroostbren rouw.
Hy zegent hunnen heldentrots
En barst in dankbre tranen los.
De ontzachlyke Artevelde, omgord
Met 's vaders moed, in wrok ontbrand,
Die in zijn blinkend wapenbord
Drie gouden Vryheidshoeden plant,
| |
[pagina 105]
| |
Sprak, onvrywillig waerheidstolk:
‘Voorwaer, het is een dapper volk!’
Zoo zong de vaderlandsche luit
De glorieryke Denderstad.
Haer oude trouw glanst heerlijk uit,
Als onverdoofbare eereschat;
Die blanke trouw haer vorst betoond,
En waerd met bardenlied betoond.
|
|