Vaderlandsche poëzy. Deel 1
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 97]
| |
Broeder Willem van Renesse.aant.Te Groeninghen..............
Daer broer Willem van Renesse cudse zwaer wouch
Die VI. C. verwoeide Fransoysen verslouch.
m. van vaernewyck, Vlaemsche audvremdigheyt.
‘Te wapen! te wapen (weêrgalmde het luid
Uit Kortrijks woeligen wal)!
Men wreke Vlaendren en Eduards bruid,
(Weêrgalmde 't, by wapengeschal)!’
En men hoorde de kloostergewelven en zalen
Van ter Does: ‘Te wapen! te wapen!’ herhalen.
Dit schokte een leekebroêr van dit gesticht,
En stelde zijn boezem in gloed.
Hy tobt en hy zwoegt en hy zweet daer hy ligt
Te sluimren met bruischenden moed;
En nauw gelukt het hem in te slapen,
Of hy schiet uit zijn droom, en gilt woest: ‘Te wapen!’
| |
[pagina 98]
| |
Zijn droom was aeklig en hellezwart.
Wat zag hy? Een kerkerslot,
Waer Flips Filippine, trots vadersmart,
In smeet, 's lands rechten ten spot:
‘Mijn bruidegom (riep ze)!’ - Vergramd en verwonderd,
Heeft broêr Willem: ‘Vervloekte tyran.’ uitgedonderd!
Die droom was waerheid; zulk ondier, die vorst;
En nog toefde het lieflyke licht;
Broêr Willem, loopt met toorn in de borst,
Naer den stal van het kloostergesticht,
En kiest uit den hoop twee felklauwende rossen:
‘'k Zal Vlaendren (roept hy) en Flippine verlossen!’
En voor op de kruiden de dauwparel blinkt,
Ontzonk des kloosters torenspits
Reeds zijn oog, en hy hotst en hy rotst, dat het klinkt,
Hervoort, als een snorrende flits.
Wel mistte hy waepnen; maer, dacht zijn woede,
Ontbrak het een held ooit aen geesselroede?
Daer nadert een Belg, met forsche knots:
‘Mijn vriend, sta my af wat ge torscht;
Ik ruile 't met u voor dit deftige ros!’
En nu rijdt hy, zoo fier als een vorst:
De gewapende held ziet Kortrijks wallen
Aen 't dagen, en hoort er het krijgsgejoel schallen.
Hy snelt voort, en genaekt in vollen galop
Het bloedveld: fel gloeide de slag!
Men kneusde met knotsen en hamers den kop
| |
[pagina 99]
| |
Aen 't fransche leger, dat lag
Gestort in putten, by't driftige draven;
En de dood steeg, huilend, uit alle die graven.
Broêr Willem bleef niet achter, voorwaer!
Als Pieter de Coninck zoo fier,
Als Breydel zoo dapper, zoo koen in 't gevaer,
Verheft hy zijn wraekgetier;
En hy slingert en slaet en bonst ter neder,
En wie hy verplettert, die rijst niet weder.
‘Wat walsch is, valsch is!’ brulde zijn stem,
Een verdelgend losbarstende orkaen!
Be Franschen verbleekten, en vielen voor hem,
Gelijk voor de sikkel het graen.
Hy scheen een geest in bliksmenden luister:
Hun overmacht zonk voor hem in 't duister!
Nu reed hy, die schitterend had getoogd,
Dat in kap of keuvel te met
Een ridderhart schuilt, wel waerdig verhoogd,
Naer 't klooster met tuchtigen tred.
Het land triomfeerde op d'ontaerden koning:
Die gedachte was hem de verhevenste looning.
Nu klonk het te Deum in Kortrijks kerk;
Op 't riddersporen- goud trotsch.
Nu klom zege- en danklied juichend naer 't zwerk,
En Willem leî zwaerd af en knots,
En sloop van het slagveld, met needrige zinnen,
Be berookte kloosterkeuken weêr binnen.
|
|