Vaderlandsche poëzy. Deel 1
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 50]
| |
Het Gentsch Beggijntjen.aant.Hoe saeligh is die, als hy sterft,
Sulck eene soete doot verwerft.
poirters, H. Rosalia.
Er was eens een beggijntjen,
Godvruchtig, jong en jent,
Die stil en eenzaem leefde
In de oude vest van Gent.
Zoo vriendlijk als het maentjen
Dat aen de kimmen daegt,
En op de golven blikkert,
Zoo vriendlijk was de maegd.
Weêr kwam de vastenavond
Met al zijn vreugden aen,
En menig jong beggijntjen
Was juichend uitgegaen.
| |
[pagina 51]
| |
By de achtbre grootjuffrouwe,
Die een partytjen gaf,
Daer wachtten lekkernyen,
Daer snoeperyen af.
Daer zaten ze allen lachend,
En vrolijk in den Heer
En dronken 't malvezeitjen,
't Zoet wijntj', in deugd en eer.
Daer zaten ze aen den feestdisch,
Zoo keurig opgetooid,
En aten slappe wafels,
Met suiker mild bestrooid.
Eene enkle was vergeten
By 't feestjen van de jeugd:
Het jong en jent beggijntjen,
Vol minnelyke deugd.
't Weêrklonk tot in haer hofken
Van 't steedsche vreugdgewoel.
Haer jonge ziel werd treurig
Van al het vreugdgewoel.
Zy plukte een krans in 't hofken,
En bukte er, weenend, neêr,
En ging ter kerke 't hangen
Om 't zoenkruis van ons' Heer.
| |
[pagina 52]
| |
Zy zuchtte: ‘Lieve Jezus,
Mijn zoete Bruidgom, ach!
Mijn harte slaet zoo treurig
Op vastenavonddag.
Ik weigerde al de minnaers:
Beggijntjen wilde ik zijn.
'k Voorspelde my slechts zegen;
'k Voel zulke jammerpijn!
'k Verliet mijn jonge zuster;
Al weende zy zoo teêr,
'k Verliet mijn lieve moeder:
Gy weet, ik minde u meer.
'k Verliet geheel de wareld
Voor mynen bruidegom.
Reik me uwe ontsloten armen,
My, die hier zuchtend krom.
Zy schransen en zy dansen;
Ik honger, en ik ween.
Zy klinken en zy drinken:
Ik kniel hier droef alleen.’
- ‘Ga, by de grootjuffrouwe,
O Mattheken, mijn bruid;
En zeg, dat ze u in 't kransjen
Van haer vriendinnen sluit'!’
| |
[pagina 53]
| |
Het kruisbeeld zweeg: 't beggijntjen
Ging vol vertrouwen voort,
En bracht de grootjuffrouwe
Ons Heeren eigen woord.
‘Ons Heere tot u spreken!
Wel, Mattheken, gy droomt.
Ga, leer uw lesken beter,
Voor gy hier wederkoomt!’
En Mattheken kwam weder;
Zy kwam mistroostig weêr;
En knielde voor het kruisbeeld,
Om laefnis smeekend, neêr.
- ‘Mijn bruid, keer tot haer weder,
Met vrolijk aengezicht.
Het wollen hemd, dat onder
Haer peluw heimlijk ligt,
En dat ze ontnaeid bemerkte,
Is deze nacht hersteld;
Dat heeft met purpren draedtjen
Mijn moeder-zelv' hersteld.’
En Mattheken ging henen,
Met vrolijk aengezicht,
En sprak van woord te woorde
Wat Jezus had bericht.
| |
[pagina 54]
| |
Verbaesd van zulk een wonder,
Riep deze: ‘Ja, voorwaer,
De Heer heeft u gezonden:
Treed in by onze schaer.’
Verstomd van zulk een wonder
Stond elk, en bood haer eer;
En naest de grootjuffrouwe
Zat ze in een zetel neêr.
De vreugde werd nu stiller:
Vaek keek het vliegend oog
Naer 't zuskerken, wier aenzicht
Een zoete glans omtoog.
De zonne was verdwenen;
Het stadsgewoel stierf uit;
En 't statig Beggasklooster
Herzag des Heeren bruid.
Op d'ouden tempeltoren,
Ging nu het klokkenspel
Aen 't klingelen en ramlen,
Met rustelooze bel.
Het klonk van zelfs bewogen,
Met liefelijk geluid;
En schalde als heoger vreugden,
Als hemelvreugden, uit.
| |
[pagina 55]
| |
't Beggijnhof woelde en wuifde,
En liep ten tempel heen,
En vond voor 't heilig altaer
Er Mattheken-alleen.
Zy knielde nog voor 't kruisbeeld
Met saemgeplooide hand,
En scheen zich 't onderhouden
Met hooger vaderland.
Zy knielde nog voor 't kruisbeeld,
Maer sloot haer rein gebed,
En vloog, zacht ingeslapen,
Naer 't eeuwig feestbanket.
Zy geurde, als 't frisch jasmijntjen,
De om hoog gewenkte bruid;
Zy kleurde op hare wangen
Nog als een roozenspruit.
Zoo vriendlijk als het maentjen,
Dat aen de kimmen daegt,
En op de golven blikkert,
Zoo vriendlijk bleef de maegd.
Nog dwaelde er om haer lippen,
Met bleek niet overspreid,
Een minnend maegdenlachjen -
De lach der zaligheid!
| |
[pagina 56]
| |
En vier beggijntjens droegen
De kist, in blanken dosch,
Versierd met maegdenkransjen:
De tranen braken los.
En op de volgende uchtend
Rees, waer de zaelge sliep,
Een geurge witte lelie,
Die hare bruidgom schiep.
|
|