|
| |
| |
| |
Quinten Matsijs.
Matsijs nam 't kunstpalet, en de uitval kroont zijn vlijt.
d. van der meersch, de Yver.
O Liefde, wiens wondren ik juichende prijs,
Koom, maek my nu ook tot een dichter.
Dan schets ik het beeld af van Quinten Matsijs,
Door u zulk een wonderverrichter.
Uw fakkel verlichte mijn duistere paên!
' Gelukt my: mijn meisjen lacht zoetjens my aen.
Welaen dan! Mijn taek is nu lichter.
‘Rust, bouten, en hamers, en vylen en tang,
En dikwijls verdoovende kolen!
Rust, aenbeeld en blaesbalg, my haetlijk sints lang.
De vrede is mijn boezem ontstolen.
Geen daverende arbeid verdrijft wat hy voelt,
Van liefde doortinteld, geschokt, en doorwoeld.
Helaes! mijn gedachten verdolen.
| |
| |
Ik zag ze, het schoone, 't aenvallige kind,
En durfde ze, al bevende, naken.
Ik zag haer, en minde ze, en was ook bemind:
Een roosjen ontbotte op haer kaken;
Haer oog sprak zoo teeder: Ik heb u verstaen.
Zoo liefelijk lachte haer mondtjen my aen,
En deed my voor eeuwig ontblaken.
Nu ken ik, o Floris, zoo fier op uw kunst,
Nu eerst, wie my konde betooveren.
Mijn dochter schenkt niemand (zoo spreekt gy) haer gunst,
Dan hem, die den staf kon veroveren
Van 't scheppend penceel, al mijn luister en lust.
Geen edelman zelf, die als bruidtjen haer kust;
Geen kroon, dan van schilderkunstlooveren! -
Rampzalige! baet my het yzergewrocht
Door Antwerp, als kunstwerk, geprezen?
Neen! my, die 't penceel nooit behandelen mocht,
Wordt hoon door een Floris bewezen.
Al zie in 't voorbygaen zijn telgjen, min boos;
Al knikk' zy, voor 't hart van een smid niet te grootsch,
De smart staet in 't oog haer te lezen.
Rampzalige smid, door elk schilder bespot,
Al zijt gy zoo kunstig een zanger -
Rampzalige jongling, uw leed en uw lot
Wordt dagelijks banger en banger:
Verlamd is uw vuist, en verschoten uw kleur.
| |
| |
Rampzalige minnaer, vergeet haer - of treur,
En - sterf! Geene hoop voor u langer.’
Zoo sprak hy, en zuchtte; en een troostlooze traen
Besproeide zijn magere wangen.
Daer vliegt hy naer 't venster: ginds zwiert zy weêr aen;
Aen iederen stap blijft hy hangen.
Daer staet hy bedwelmd door haer vriendlyken knik -
Verzwelgt, onverzadigd, haer minnenden blik,
Zoo teêr, als hy ooit mocht ontfangen.
Ze is henen: nog zweeft zy voor hem in haer schoon!
Hy blijft in verrukking verzonken,
En grijpt in de hand, slechts den hamer gewoon,
Een penne (den boezem in vonken),
En teekent zoo fiks op het blanke papier,
Die oogen, dien mond, dien bevalligen zwier,
En blijft aen haer beeltnis geklonken.
Met moedvollen greep vat hy eerst nu 't penceel,
Dien kunsteer en minnezucht wekken,
En plaetst zich, met stoutheid, voor 't eerste paneel,
En kleurt haer zoo dierbare trekken,
En roept: ‘Zie, daer staet zy! Nog lacht zy my aen!
Ik ook ben een schilder! ik zal het bestaen.
Zy moet my tot gade eens verstrekken.’
Voor 't meisjen herleeft hy; zy ademt voor hem.
Geen mokerbons dommelt er langer.
| |
| |
Haer huldigt zijn hart, en zijn hand, en zijn stem -
Zijn hart, van verrukking weêr zwanger.
De morgenzon ziet hem 't penceel in de hand,
En de avondstar mede bespiedt in dien stand
Den zaligen schilder en zanger.
Maer ylings verlaet hy, nu innig versaegd,
Dan moedig, de stoute penceelen,
En vliegt naer het dak der aenvallige maegd,
Wier lach hem zoo zoetjens kon streelen.
Haer vader (dit wist onze vryer) ging uit.
Hy ziet ze van ver, wijl ze 't deurtjen ontsluit,
En waegt het een kusjen te stelen.
Waer zijn ze? Naar 't schildervertrek al gespoed.
Wat kunstigverleidende stukken!
Wat teekning, wat kleur, welke juistheid, wat gloed!
Nog nooit mocht dit schouwspel hem lukken.
Maer spoedig verlokt hem weêr dierbaerder schoon:
Hy staert op zijn meisjen, het wenschlyke loon
Zijns arbeids, in liefdrijk verrukken.
En ylings ontgloeit zijn bemoedigde blik:
‘Breng, breng my 't palet van uw vader!’
De min fluistert zachtjens: Verban allen schrik;
Wees minnaer en schilder te gader.
Zy reikt hem, al bevend, penceel en palet.
Reeds heeft hy zich peinzend voor 't kunstbord gezet;
't Bloed bruischt hem door hart en door ader.
| |
| |
Daer zit hy voor 't nog onvoltrokkene beeld
Van Venus, verleidend als 't leven.
Hy ziet, hoe in de oogen de liefde reeds speelt -
Een lachjen om 't mondtjen wil zweven.
By 's kunstenaers schepping, op ver niet volbracht,
Denkt onze verliefde, en hy heeft haer doordacht,
En voelt geenen vinger meer beven.
Hy schildert, vol zwier, en op eigene wijz'.
Maer - hemel! wat akeligheden!
‘Mijn vader... ginds koomt hy: verberg u, Matsijs!’
Zoo roept zy, met siddrende leden.
En Floris treedt binnen, en neemt zijn penceel,
En plaetst zich aen 't werk voor het kunstig paneel,
En ziet er een vliegjen op treden.
‘Weg!’ zegt hy; met neemt hy een doek in de hand,
En wil dezen stoutert verjagen;
Geen waeien, geen zwaeien ('t verbaest zijn verstand)
Kan 't grillige vliegjen versagen.
Hy ziet, wrijft zyne oogen, en staert meer verbaesd;
O wonder! het is door 't penceel er geplaetst:
Zoo iets zag hy nooit van zijn dagen.
Wat treft hem op de eigene kunstschildery,
Dat hem nog verrukter doet turen?
Een deel verschgeschilderd, meer los en meer vry,
Dan Floris 't penceel kan besturen.
‘Ik geef my verwonnen! dit 's grootschere trant!’
| |
| |
Zoo roept hy, en werpt het penceel uit de hand,
En ziet door zijn telg zich begluren.
‘Mijn dochter, beken het! Wie is hier geweest?
Wie schilderde uw mond en uwe oogen?’
Het maegdelijn siddert en stamelt, bedeesd:
‘Mijn vader!....’ - ‘Vooral niet gelogen!
Die kunstnaer is waerdig uw liefdebewijs.
Wie is't?’ - Uit zijn schuilhoek tradt de onze: ‘Matsijs!’
Zoo riep hy, tot fierheid bewogen.
‘Matsijs!’ riepen dochter en vader te saem.
Matsijs sprak op teedere toonen:
‘Mijn vader!... verleen my dien dierbaren naem
Uw dochter alleen kan my loonen.
Zy schiep my tot schilder.’ - ‘Matsijs, wees mijn zoon!
Zie daer heure hand en heur hart, tot uw loon:
De min moet de kunsteer bekroonen.’
|
|
Auteursrechtvrij