De spellingsoorlog

[p. 53]

aant.

II.

Vergeefsch vermaen! Distinguo zelf, gebeerd

Uit Scholastiek, zoo lastig nog aen de aerd,
En die haer zoon, op spitsch vernuft vermetel,
Herstellen wil op Leuvens doctorszetel,
Blaest de oorlogsvlam, met onvermoeide long
En adem aen, en wil, dat pen en tong
Verschillen in dezelfde vlaemsche klanken.
B....... gloeit, met middeleeuwsche spranken
Door hem bezield, in twistgeheiligd vier.
Veel liever zou de Meester onzin lyden
Dan dubbelzinnigheid op zyn papier.
Voor 't kinderlyk gemeenebest te stryden,
Ter schaduw van Distinguoos vleêrmuisvlerk,
Is al zyn lust in 't warme Spellingperk.
De zin eens woords bleef anders ligt verborgen
Voor die zyn jonge hersnen nog niet spant.
De Meester weet, dat hy niet hoeft te zorgen
Voor die reeds kwam tot jaren van verstand.

[p. 54]

 

De Twist juicht vast, met heesche zegekreten.

 

De Syllogism, op staeplen neêrgezeten

 

Van folianten, jubelt in zyn cel.

 

En even als waer regendruppels zinken

 

Op aerde, by het waterachtig blinken

 

Van 't zonnelicht, is 't kermis in de hel!