De spellingsoorlog

III.

Maer Bormans hoopt nog allen te bekeeren,

Die offren op Distinguoos twistaltaer.
Hy tobt zich af, gelyk een martelaer
Voor onze Tael, om stormen af te weeren,
Die, zwermgewyz', haer hangen boven 't hoofd.
In 't einde vond de man, zoo hy gelooft,
Het middel, om die langverdoolde schapen,
Te brengen tot den schoot der regte school.
Hy last Verspreeuwen, die geen lust kan rapen
In 't onderscheid van hunne Kool en Koól,
En die, nog jong, bekroond met blonde lokken,
Aenvallig is, en zacht, en niet pedant,
Al neem' hy soms een Despauteer ter hand.
Hy komt, aenhoort, en is, als taelgezant,
Op vluggen draf, al fluitend, bly vertrokken.