De spellingsoorlog

[p. 55]

IV.

Reeds schemert Thourouts bosch hem in het oog.

Men hoorde daer geen zoete vogelzangen;
Geen vogeltje, dat onder 't loover vloog.
't Was middag, en B....... om den boog
Te ontspannen, kwam een uiltje juist te vangen.
Ontwaekt, ziet hy Verspreeuwen voor zich staen,
Die hem begroet. Zoo staet een lage heester
Gebukt voor trotschen ceder: ‘Meester, Meester!
Zegt deez', te lang woelt reeds een Taelorkaen:
De franscelaer juicht als wy zamenkampen,
De ware Belg ziet dit met treurnis aen.
Beschut het land voor verdre letterrampen:
Een zandworp scheidt vyandig biegegons;
Ons grondgebied laet zich ook ligt beperken:
De goede Smaek beslisse tusschen ons;
Kom, leggen we in zyn gouden schael de werken
Sinds ruim tien jaer gedrukt van beider kant.
'k Stel u dit voor, als Spellingsafgezant.’

[p. 56]

 

B........ ziet op hem met meesterblikken

 

Ter neêr: ‘Dit voorstel kan my niet verschrikken,

 

Myn kind. Men straff' zulk een vermetelheid.

 

De zege is hem, die voor Desroches pleit.

 

Dat is de man, die 't echte Vlaemsch ons leerde,

 

Schoon hy het licht op Hollands bodem zag.

 

Ja, 't was de Smaek, die steeds me aen 't herte lag,

 

En dien ik steeds in elke Spraekkunst eerde,

 

Zoo veel hem slechts een Meester eeren mag!’