Lofdicht op de Nederlandsche tael

[p. VII]

Vers, na het ontvangen mijns eereprijs
Uitgesproken.

Lang onder 't juk gekromd van 't opgedrongen fransch

Bukt zich, ô Neêrlands Taal! uw voorhoofd niet meer neder;

Bekroond met ongeleenden glans

Verheft het zich voor 't oog van Neêrlands kindren weder,
En dankbaar voegt hun hand een blaadjen aan uw' krans.
Gehandhaafd door den Vorst, moogt ge in hun zege deelen;

En, bij het edelmoedigst doel,

Kan niets hun vrije ziel meer streelen

Dan vaderlandsche taal bij vaderlandsch gevoel.

Dit stroomt in uwe borst, dit doet uw' ijver gloeijen,
ô Gij, wie de Eendragt met Oranje-strikken snoert,
Eerwaarde Maatschappij, wie deze spraak kan boeijen,
Wie haar jonkvrouwlijk schoon en mannekracht ontroert.

Gij spraakt: ‘ontwaakt, Vlaandren's zonen,

't Is tijd! en zin en ziel in zangen uitgestort!
De lof van Belgies taal klinke in uw fiere toonen,
Vlecht haar en vlecht uw kruin onwelkbre lauwerkroonen,
En wie haar lastre of laak, hem stout de wiek gekort!’
Gij spraakt: en 'k voelde mij met moed ter kamp omgord.

Ik, zwakke Bard van Vlaandren's oorden,

Wijdde ook Haar 't kunsteloos, - maar rein en innig lied;

En 'k zocht naar zangen, 'k zocht naar woorden,

Terwijl de ontroeringstraan mijne onmagt vaak verried,

En gij wraakt deze hulde niet,

En gij verwerpt niet mijne zangen,

Die zangen, de afdruk van mijn jeugdig warme ziel.

Meer dan ik wenschen dorst doet mij uw gunst erlangen

En roemen mag ik, dat mijn offer u beviel.

ô Onvervreemdbaar pand der aangebeden Vadren,

Zie mij ontroerd, verrukt uw heilig outer nadren;

Ik hecht mijn kransje er aan met ongewisse hand.

[p. VIII]

 

ô Gouden Taal, waarin Van Merken, Vondels zongen,

 

En hunne onsterflijkheid voldongen,

 

Wordt mijne blijde hoop gestand,

 

Dan zullen tot hunne eer en de eer van 't Vaderland,

 

Hier ook Van Merken, Vondels zingen

 

En hunne onsterfelijkheid voldingen.

 

 

 

'k Wijde u voor 't zoetst genot mijn' onuitspreekbren dank!

 

Uw vuur beziele altijd den onbezielden klank

 

Mijns citers; dan mag 't mij gelukken

 

Van ver het blinkend spoor der Bilderdijk's te drukken;

 

Dan zegt het nakroost eens: hij minde zijne Taal

 

En zegepraalde jong bij hare zegepraal.

 

 

 

Dendermonde, december 1827.

 

 

 

P. Van Duyse.