Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 207]
| |
De Hermijt.aant.In 't diepe woud, door 't brongeklater
Alleen bezield en 't vogelchoor,
Dat in het groen met vreugdgeschater
Van 's ochtends zong, en d' avond door,
Woonde een hermijt, al grijs van hairen:
Zijn hutteken was zijn paleis.
Niets stoorde daer zijn vroom gepeis,
En bede, als wierook opgevaren.
Zijn lust was 't schoone te bespieden
Der schepping: 't minste kruidje kon
Zijn brein en hart genoegen bieden,
Als elke ster, als maen en zon.
Na zijnen zang en zijne bede,
Ontsloot hij 't groote scheppingsboek,
Verbaesde bij elk onderzoek,
En vond in 't diepst des harten vrede.
Bijwijl zag hij een Engel dalen
In 't woud, gelijk een sterrevonk;
Dees temperde den vloed van stralen,
Die rond zijn blonde lokken blonk;
| |
[pagina 208]
| |
En naekte stillekens, en kuste
Den Grijzaert, in Gods liefde ontblaekt,
Als deez', half sluimrend, half ontwaekt,
In 't groen, God overdenkend, rustte.
Hij spreidde op hem zijn zilvren wieken,
Gelijk de vogel op zijn kroost.
Toen geurde elk bloemtjen, als bij 't krieken
Der morgenstond, blijde opgebloosd,
En frisscher stonden al de boomen.
Volzalig riep de Heremijt:
‘Wees de Opperste gebenedijd,
Die u ten kranken man laet komen.’
*
Een zwarte geest, van nijd gezwollen,
Zag dit, al knersetandend, aen;
Ten troon, waer werelden voor rollen,
Klom hij, vol opgeblazen waen.
De Heere sprak: ‘Zaegt ge, onder 't loover
Der woestenij, den Heremijt,
Wiens harte mij gebenedijdt?
Het vloeit van reine godvrucht over.’
‘'k Zou lichter dien als Job doen vallen,
En wekken tot hoogmoedigheid.’
‘Beproef het!’ Reeds, met juichend schallen,
Heeft hij zijn zwarte vlerk verbreid.
Hij daelt, niet verre van den woude,
Steekt in een monikskap zijn kop
Met horens, en treedt schaemtloos op,
Als of hij de aerd bekeeren zoude.
| |
[pagina 209]
| |
Hij stapt het bosch in: allerwegen
Bezwijkt het bloemeken, verschroeid.
Alom bukt hem het loover tegen,
Verwoest, als had een storm geloeid.
De vogels vluchten, en verstommen,
Of vallen neder in hun vaert;
En 't wild gediert schuilt onder de aerd,
Van angst in 't somber hol aen 't grommen.
Net had de Grijze, diepgebogen,
Gebeden op de moed'gen toon.
‘Ik kom, door twijfeling bewogen,
Tot u, mijn vader!’ - ‘Plaets u, zoon!’
‘Ik ben nog jong, u kroont de grijsheid,
Gelijk den Salomon van 't woud.
Drie punten kwellen mij: vertrouwd
Zij hunne nacht aen uwe wijsheid!’
Bij 't wierookvat, zoo mild ontsloten,
Kijkt de oude d' andere in 't gelaet,
Ontdekt een van zijn bokkepooten,
En denkt: Ik ken den kameraed!...
‘Spreek op!...’ De monik zegt, aen 't buigen:
‘Vermeld mij, waer zich 't hemelhof
Vernederde voor 't aerdsche stof:
Uw woord zal van uw geest getuigen.’
‘In Christus, God en mensch te samen,
Heeft zich het juichend hemelhof,
Wanneer hij mocht het graf beschamen,
Vernederd voor het aerdsche stof.’
| |
[pagina 210]
| |
De monik sprak, na luttel stonden:
‘Zeg, in wat plaetsken wrocht Gods hand
Het grootste wonder: toon 't verstand,
Dat al zijn werken kon doorgronden!’
Het antwoord was: ‘In de aengezichten,
Een en verscheiden door heel de aerd.’
Hij zweeg, om de oogen op te richten,
En bleef des Heeren aenblik waerd.
De Booze gaf zich niet verloren:
‘Bied nog eens van uw kunde blijk.
Hoe ver ligt de aerd van 't hemelrijk?
En neem dan rang in de Engelchooren!’
De Grijzaert, toornig opgestoven,
Borst uit: ‘Dat weet du 't beste, gast:
De Aertsengel bonsde dy van boven;
Dan meette du den afstand vast.’
Men smijt mij 't vuer hier voor de schenen,
Dacht de andere, vol helschen wrok.
De bodem voelde een fellen schok,
En in gestank was hij verdwenen.
|
|