Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 205]

Het avonduer in 't dorp.

Reeds lag de huishond op den band,

En veld en weide zwegen.

‘Komt, kindren, spraek een Vlaemsche boer,

Wat in zijn deur gelegen,

Rond welke een oude wingertstam

Zijn dartle ranken plooide,

En menig purpren druiventros

Dit groen portael voltooide.

‘Er is wat heerlijks opgegaen

In 't diepste van de hemelen.

Ziet, ginder klimt een lichtbol op,

Om de aerde te overwemelen.

Laet nu uw woelig spel wat staen,

Om stil dit aen te kijken.

De zilvren zonne van den nacht

Doet zachtjes 't duister wijken.

Gij zaegt het lampvat onzer kerk

In 't hooge choor gehangen?

Nu, zoo heeft haer in 't luchtgewelf

De Heere zelf gehangen.

[p. 206]

 

Geen vogel zingt in de olmen meer,

 

Geen koe loeit in de dalen;

 

Alleen de krekel piept in 't gras,

 

Verzilverd door haer stralen.

 

 

 

Zij gunt ons rust, die goede maen:

 

Naest moeder neêrgezeten,

 

Mag ik, het pijpken in den mond,

 

En vork en spâ vergeten.’

 

 

 

*

 

 

 

Zij lieten 't woelig spel wat staen,

 

En op een stoel gestegen:

 

‘Wees welkom, welkom, lieve maen!’

 

Riep haer elk kleine tegen.

 

 

 

De vader en de moeder bad,

 

Met saemgevouwen handen.

 

Zij zagen beurtelings op haer,

 

En hunne liefdepanden.

 

 

 

En de opgeklommen nachtbodin,

 

Die 't wolkgordijn doorkliefde,

 

Schoot hare vredestralen neêr

 

Op dit tafreel van liefde.