Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 72]

Geeraert van Avesnes.
109 6/9.aant.

‘Ter Oosterzijde van den wal,
Die langer schut den boozen weigert,
Gaept al een bres, met breeden mond.
Antipatris, hoe lang 't weêrstond,
Bezwijke, door uw voet besteigerd!

Hoort, Christenen! roept Godefried.

De vesting wrokte, in laffe woede,
Op Geeraert, onzen krijgsherout.
Haer straf wordt uwen arm vertrouwd!
God doemde haer: dat God u hoede!’

Zij bijten zich de gramme lip,
De schilden klettren aen hunne armen;
Hun ziele vonkelt in hun oog;
Hun wapen rijst; de vaen zwiert hoog,
Die 't Christenleger zal beschermen -

De vaen, die spoedig op dien wal,
Dien eereloozen wal, moet pralen,
Als sein van vrijheid en van licht -
De vaen, die 's dwingelands gezicht
Verblindt door hare hemelstralen.

*

[p. 73]

 

Nog nevelt de ochtendduisternis.

 

Zij sluipen stil de vesting tegen,

 

En hijgen ze aen, met gramme borst.

 

Reeds is de ladder heengetorscht,

 

En menig heldenvoet gestegen.

 

 

 

Daer breekt, als met een tooverslag,

 

't Ontsluierd daglicht uit den hoogen;

 

Daer klimt de wal ter Oosterzij',

 

Daer gaept de bres... O medelij'!

 

O schrik!... is dit tooneel geen logen?

 

 

 

Is 't Geeraert van Avesnes wel,

 

Die, eens tot krijgsheraut verkoren,

 

Ginds oprijst, aen een staek gekneld,

 

Opdat des Christen pijl den held

 

Het broederharte zou doorbooren?

 

 

 

Hij zelf, hij is het!... Boven 't hoofd

 

Werd hem zijn wapentros gehangen.

 

't Rood kruis op zijn heldhafte borst,

 

Staet hij gelijk een fiere vorst,

 

Dien 't volk bekroont met zegezangen.

 

 

 

Hij staet, gelijk een cederboom,

 

Van puin op 't hoog gebergte omgeven.

 

Door verontwaerdiging vermand,

 

Slaen zich de Christenen de hand

 

Voor 't voorhoofd - en hun boezems beven.

 

 

 

Een onverlaet bedreigt zijn hoofd

 

Op d' eersten wenk ter vestbestrijding;

 

Maer hij, die laffen wrok bespot,

 

Hij roept, ontgloeid voor de eer van God:

 

‘Neen, aerzelt niet bij die kastijding!

 

 

[p. 74]

 

Gunt, Broeders, mij den martelpalm,

 

En offert mijner ziel uw beden.’

 

Hij zwijgt, en ziet ten starrenhof,

 

En schijnt verheven boven 't stof,

 

Schoon door de hel alom bestreden.

 

 

 

*

 

 

 

De pijlen zwermen naer omhoog.

 

De doemeling, hem met zijn wapen

 

Bedreigend, stort ten wallen af;

 

Het regent lijken; in een graf

 

Ligt de overtrotsche stad herschapen.

 

 

 

Zij buigt den kop voor Godefried;

 

Held Geeraert, van den staek ontbonden,

 

Verheft vol dank de, thans niet meer

 

Geketende, armen tot den Heer,

 

En 't bloed ontstroomt zijn' boezemwonden.

 

 

 

Maer doodlijk zijn die wonden niet.

 

De legerheer, zijn vriend, zijn broeder,

 

Omhelst hem, met verrukt gemoed,

 

En 't, aen die borst ontstroomend, bloed

 

Stelpt hij, gelijk een teedre moeder.

 

 

 

‘Gelukkige, roept hij, de Hel

 

Dorst aen den staek des doods u boeien

 

Daer, waer het zoenkruis werd geplant.

 

Des Heilands bloed vervloeide in 't zand,

 

Waer 't uwe, hem ter eer, mocht vloeien.

 

 

 

De dappere antwoordt, met een zucht:

 

Ik mocht den martelpalm niet plukken!

 

Kom, Gode wijde ik al mijn bloed:

 

Gelei ten kampe mijnen moed,

 

En 'k zal des Meesters voetstap drukken!’