Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 65]
| |
De Nonne.aant.Veel jaren had zij doorgedroomd,
In stille kloostermuren.
Zoo menig traentje had gestroomd
's Nachts en in eenzame uren.
Wanneer, geheimnisvol, de maen
Door 't raem heur cel beloerde,
En boven wolk- en starrenbaen,
Tot d' opperstoel haer voerde.
Zoo menig traentje had gestroomd
Voor 't outer des Alhoogen.
‘Och! had ze menigmael gedroomd,
In 't stof zoo diep gebogen;
Mocht ik u eens aenschouwen, Heer,
Die in de zonne flonkert,
En tintelt in het starrenheir,
Maer elken glans verdonkert.
Die geurt in elken bloemenkelk,
By 't nuchter dauwedrinken;
Maer, wat verwaei' of wat verwelk',
Steeds blijven zult en blinken!’
*
| |
[pagina 66]
| |
En zachtekens sliep ze in de Maegd,
Gehuld in blanke linnen,
Die elken knape had behaegd,
Maer Gode alleen kon minnen.
Die vaders lach en moeders zoen
Voor 't klooster had begeven,
En in haer jonkheid frisch en groen
Maer Gode alleen wou leven.
‘Mocht ik u eens aenschouwen, Heer,
Die in de zonne flonkert,
En tintelt in het sterrenheir,
Maer elken glans verdonkert!’
Zij bad, geknield voor hare spond'.
De maen sloeg op haer de oogen,
Gelijk een geest, dien de Eeuwge zond,
Met onze ellend bewogen.
Zij sloot op hare ontvlamde borst
Nog steeds de handen samen,
En geurig klom tot d' Oppervorst
Haer blankgevleugeld Amen!
Een zaelge lichtgeest snelde neêr:
‘Wilt gij den Heer aenschouwen,
Zoo bied uw leven aen den Heer,
En gij zult hem aenschouwen.’
‘Deze aerd bestaet voor mij niet meer;
'k Leefde in dit heilvertrouwen.
Ik bied mijn leven aen den Heer:
Ik smachte hem te aenschouwen.’
| |
[pagina 67]
| |
*
Voor nog 't poëtisch vogellied
Steeg uit de frissche twijgen,
Bad zij in 't klooster langer niet,
Dat zweeg, met nokkend zwijgen.
Gesloten was het vriendlijk oog,
Waeraen iet droefs ontstraelde,
Als 't onder breeden wenkbrauwboog,
Op 't aerdsche nederdaelde.
Bleek was heur wang gelijk de maen,
Maer vrij van doodsche groeven;
De vredelach was niet ontgaen
Dien monde, troost der droeven -
Dien monde, orakel van het huis,
Die stichtte in 't zalvend spreken,
En wenschte, hare leemen kluis
Genadig te zien breken.
De Hemel glom op dit gezicht,
En van die vrome vrouwen
Sprak elke: ‘'t Duister week voor 't licht:
Zij mag den Heer aenschouwen!’
|
|